List do Galatów 1,6-9 (NPD)

Wprost nie mogę uwierzyć, że od Tego, który powołał was swą łaską, objawioną w Chrystusie, tak łatwo przechodzicie do innej nauki i lgniecie do innej „dobrej wiadomości”. Ale przecież nie ma innej prawdziwie Dobrej Wiadomości niż ta o ratunku, który jest w Chrystusie. A jednak słyszę, że są pośród was tacy, którzy mącą i fałszują to nauczanie i Dobrą Wiadomością nazywają to, co absolutnie nią nie jest! To zaś powinniście wiedzieć, że gdyby ktokolwiek – nawet ja sam czy jakikolwiek posłaniec(*1) z Niebios(*2) – próbował głosić wam inną „dobrą wiadomość” niż ta, która od początku została ogłoszona, niech będzie przeklęty i wyłączony spośród was(*3)! Z całą mocą raz jeszcze to podkreślam: jeżeli ktokolwiek głosi wam inną „dobrą wiadomość” niż ta, o ratunku w Chrystusie, którą przyjęliście na początku, niech zostanie przeklęty i wyłączony spośród was!

——————

(*1) Gr. angelos, co można również tłumaczyć jako „anioł”.

(*2) Z Ef 6,12 oraz Łk 10,18 wynika, że z Niebios zstępują na Ziemię nie tylko siły światłości, ale także siły ciemności, które chętnie podają się z posłańców światłości (por. 2 Kor 11,14). Zaufanie przekazowi od nich otrzymanemu, a tym bardziej oddawanie im czci (tylko dlatego, że pochodzą z Niebios) zawsze prowadzi do bałwochwalstwa, jak to jest opisane w Jr 7,16-23 oraz w Jr 44,15-28, gdzie Bóg potępia kult Królowej Niebios. A jeśli nawet z Niebios objawiają się komuś nie demony, ale prawdziwi Boży posłańcy – jak to jest opisane w  wielu miejscach Biblii  – to wszelki hołd zawsze należy się nie im, ale jedynie samemu Bogu (Ap 19,10 i Ap 22,8-9), w którego Słowie mamy wyłącznie pokładać zaufanie tak, jak to czynił Jezus.

(*3) Gr. anathema. Słowo to oznacza obłożenie czegoś lub kogoś klątwą odseparowującą od społeczności wiary i poddanie tej rzeczy/osoby wyłącznej jurysdykcji PANA, który sam rozstrzygnie o losie danej osoby. W średniowieczu interpretowano to pojęcie jako objęcie kogoś ziemską karą stosowaną nawet fizycznie. Jednak greckie słowo to nie ma w sobie takiego wydźwięku. Mówi ono wyraźnie o poddaniu czegoś lub kogoś Bożemu suwerennemu osądowi.