AngielskiO wy podłe gady, wstrętne pomioty żmijowe! W jaki sposób myślicie uniknąć wyroku potępienia(*1)?! Jeszcze raz dam wam szansę ratunku posyłając(*2) do was proroków, mędrców i uczonych w Piśmie(*3). Wy jednak będziecie ich zabijać, krzyżować i chłostać w swoich zgromadzeniach(*4). Będziecie ich także przepędzać z miasta do miasta(*5), aż dopełni się miara krwi sprawiedliwej przelanej na Ziemi przez was i takich jak wy. Wtedy zostaniecie obarczeni odpowiedzialnością za całą przelaną krew: od Abla(*6) aż po Zachariasza, syna Barachiasza, którego zamordowaliście między przybytkiem a ołtarzem(*7). I bądźcie pewni, że to wszystko wydarzy się jeszcze w tym pokoleniu(*8)!
══════════
(*1) Dosł. „przed oddzieleniem do Gehenny”.
(*2) Jezus wypowiada się tu w swym Boskim autorytecie. On przez wieki posyłał do Izraela proroków wzywających naród do opamiętania się i nawrócenia. Teraz zapowiada, że wyśle do nich (a szczególnie do przywódców religijnych) ludzi z ostatnią dla nich szansą. Będą to Jego uczniowie, którzy w Jego Duchu będą nauczać jak można ujść przed wiecznym potępieniem. Główną funkcją proroka w całej Biblii jest wykładanie Bożego Słowa w praktycznym odniesieniu do życia.
(*3) Określenia wzięte z języka pism hebrajskich będące jednak zapowiedzią wysłanników, jakich Chrystus zamierza posłać, aby głosili Dobrą Wiadomość o ratunku, który dostępny jest tylko w Nim. Jednym z takich uczonych w Piśmie był Apostoł Paweł z rabinicznej szkoły Gamaliela.
(*4) Dosł. „w swoich synagogach”. Słowo synagoge pochodzi od słowa syngao oznaczającego „zbieranie się w celu bycia wspólnie kierowanym lub prowadzonym”. Początkowo oznaczało ono zwykłe formalne zgromadzenia, z czasem przeniosło się na zgromadzenia religijne i budynki przeznaczone dla tych zgromadzeń.
(*5) Całe Dzieje wysłanników Chrystusa (Dz) są świadectwem wypełnienia się tego proroctwa Chrystusa.
(*6) Por. Rdz 4,8-10.
(*7) Por. 2 Krn 24,20-22. Niektórzy komentatorzy niesłusznie podnoszą tu kwestię błędu w genealogii Zachariasza. Porównując ten tekst z Za 1,1 oraz z Ez 5,1 i Ez 6,4 które mówią o Zachariaszu jako o potomku Iddy, zauważamy, że w genealogii pomiędzy Iddą a Zachariaszem musiał być jeszcze Jehojada. Semickie określenie „syn” (tłumaczone czasami w NPD jako „potomek”) niekoniecznie oznaczało bezpośredniego następcy biologicznego, lecz odnosiło się ogólnie do linii rodowej. W taki właśnie sposób pisma żydowskie określały Jezusa jako „syna Dawida”. Wybór Abla i Zachariasza ma znaczenie symboliczne. Księgi biblijne w kanonie hebrajskim ułożone są wg innej kolejności niż w Biblii chrześcijańskiej. Śmierć Abla jest opisana w pierwszej księdze tego kanonu, a śmierć Zachariasza w ostatniej (jaką była 2 Krn). W ten sposób Jezus pokazał, że cała historia Izraela składała się z prześladowania i zabijania proroków, których Bóg do nich posyłał, a w. 32 zapowiada ich kolejną zbrodnię.
(*8) Słowa Jezusa wypełniły się literalnie. W roku 70 Jerozolima i świątynia zostały zniszczone przez armię Tytusa Flawiusza. W ten sposób zakończyła się epoka starożytnego, biblijnego Izraela. Nie było świątyni, więc niemożliwe było sprawowanie kultu mojżeszowego. Od tego czasu datuje się zupełnie nowy, wręcz rewolucyjny rozwój nowych form (jest ich wiele) judaizmu zwanych ogólnie „judaizmem rabinicznym” lub „judaizmem talmudycznym”.
