AngielskiI usłyszałem głos gigantycznego tłumu, który brzmiał niczym szum wielkiego oceanu lub łoskot rozległych, potężnych wodospadów. A tłum ten wołał:
— Alleluja! Nasz PAN i Bóg Wszechwładny(*1) ukazał swą królewską władzę! Cieszmy się i radujmy się w Nim! Oddajmy Mu hołd i cześć Jemu należną, gdyż nadszedł już czas zaślubin Chrystusa(*2)! Jego Oblubienica – to znaczy społeczność ludu, który w Nim złożył swą nadzieję – jest już gotowa!(*3).
I dano im przyoblec się w światłość, która niczym najprzedniejszy i najdelikatniejszy len, zalśniła na nich bielą symbolizującą świętość życia, które prowadzili w doczesności.
I ponownie ujrzałem potężnego anioła, który polecił mi:
— Zapisz to: „Szczęśliwi są ci, którzy zostali zaproszeni na ucztę weselną Chrystusa(*4)!”. I podkreśl wyraźnie, że te słowa pochodzą z ust samego Boga!
Wtedy padłem na twarz u stóp anioła, by złożyć mu hołd(*5), lecz on powstrzymał mnie mówiąc:
— Ani się waż to czynić! Wszelki hołd i wszelka cześć należą się jedynie Bogu samemu! Ja jestem tylko Jego sługą, takim jak ty i twoi bracia i siostry, którzy są wierni Jezusowi, czyli ci, którzy noszą w sobie Jego świadectwo(*6). A Jego świadectwo jest zgodne całkowicie z przesłaniem tego proroctwa(*7).
══════════
(*1) Gr. Pantokrator.
(*2) Dosł. „Baranka”.
(*3) Oblubienicą Chrystusa nie jest konkretna osoba czy organizacja, lecz żywa społeczność wierzącego ludu Bożego (por. Ef 1,22-23), która przez wieki w Nim trwała i tylko w Nim składała całą swą nadzieję i zaufanie. Chodzi zatem jedynie o tych, którzy żyjąc na Ziemi tworzyli i tworzą żywe Ciało Chrystusa (por. 1 Kor 12,27), a więc tych, którzy przez wiarę stali się jednością z PANEM (por. J 17,20-23).
(*4) Dosł. „Baranka”.
(*5) Jan słysząc, że są to słowa samego Boga pada na twarz przed aniołem. Po raz drugi uczyni to w Ap 22,8-9. W jednym i drugim wypadku słyszy jednak bardzo mocne ostrzeżenie.
(*6) Kluczowym dla tego fragmentu jest zrozumienie tego, że najważniejszym nie jest to, czy ktoś w taki lub inny sposób słownie przyzna się do Boga, ale to czy w ostatecznym rozrachunku Bóg przyzna się do niego. Por. Mt 7,21-23.
(*7) Dosł. „z duchem tego proroctwa”. Oczywiście tym proroctwem jest Apokalipsa.
