AngielskiZ bojaźnią więc traktujmy Boże wezwanie, abyśmy – gdy obietnica wejścia do Jego Odpocznienia ciągle jeszcze pozostaje aktualna(*1) – przypadkiem, jak tamci, nie osłabli w naszej gorliwości i zaufaniu pokładanym w Bogu. My przecież, podobnie do tamtych, także otrzymaliśmy Dobrą Wiadomość o Bożym ratunku. Tamtym jednak usłyszane Słowo na nic się nie przydało, ponieważ nie odpowiedzieli na Boże wezwanie wytrwaniem w żywej wierze, która polega na okazywaniu Bogu osobistego zaufania i posłuszeństwa(*2). Do Jego świętego Odpocznienia wchodzą bowiem jedynie ci, którzy prawdziwie trwają w zaufaniu do Niego, zgodnie z tym, co powiedział:
Dlatego to przysiągłem w swoim uniesieniu,
że ci, którzy nie trwają w zaufaniu do mnie,
nie wejdą do mego Odpocznienia.
Taki jest właśnie Boży plan istniejący od samego początku, to znaczy od założenia fundamentów świata(*3).
══════════
(*1) Z tego zdania jasno wynika, że zbawienie jest dla każdego dostępne tu i teraz. Wymaga ono jednak osobistego zaangażowania, tzn. nawrócenia i uświęcenia przez ufne trwanie w Chrystusie, co jest zgodne z objawioną Bożą wolą. Dlatego tak potrzebne jest ogłaszanie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie wszystkim ludziom, bez żadnego wyjątku (por. Mt 28,18-20 oraz Mt 7,21-23. Zob. także przypis do Ef 4,24). Dobra Wiadomość jest bowiem mocą Bożą do zbawienia każdego człowieka (por. Rz 1,16).
(*2) Na tym polega fundamentalny test wiary (zaufania do Boga). Jedynie posłuszeństwo Bożemu Słowu pokazuje w praktyce, czy człowiek prawdziwie ufa swemu Stwórcy. O tych sprawach mówił Jezus (Mt 7,21-27), Paweł (Ef 2,8-10), Piotr (1 P 1,2), Jan (1 J 2,3-4) i inni. Abraham, dwa razy w swoim życiu został poddany testowi wiary i dwa razy przeszedł go zwycięsko. Z tego powodu otrzymał w Biblii zaszczytny tytuł „ojca wiary”.
(*3) Bóg od początku świata wskazywał na przygotowane dla ludzi ODPOCZNIENIE, które w języku Biblii jest metonimią Bożego Królestwa, w którym ludzie odpoczną od swych trudów a także ciężaru konsekwencji i obecności grzechu. Aby Jego lud o tym nie zapominał, Bóg ustanowił na Ziemi stosowny czas odpoczynku na zakończenie tygodnia pracy wg schematu wzorowanego na Jego tygodniu stwarzania świata (por. Rdz 2,2-3). Wg Prawa Mojżeszowego tym dniem odpoczynku miał być szabat. Jednak mylą się ci interpretatorzy, którzy identyfikują to święto wyłącznie z odpoczynkiem. Literalnie termin szabat znaczy „święto”. Po sześciu dniach stwarzania Bóg świętował dzieło, którego dokonał. Dla ludzi szabat został ustanowiony po to, by oni również mogli świętować Jego dzieło, a także by w tym czasie mieli szczególny czas społeczności z Bogiem, radując się Nim, wielbiąc Go i lepiej Go poznając. Dlatego w tym czasie człowiek nie powinien zajmować się pracą (ani fizycznie, ani myślowo), aby nie odwracać swej uwagi od głównego celu szabatu.
