AngielskiDlatego, jak mówi Duch Uświęcający:
DZISIAJ(*1), gdy Słowo moje słyszycie,
nie czyńcie kamiennymi serc swoich jak w buncie(*2),
jak w dniu oburzenia(*3), kiedy na pustyni(*4)
ojcowie wasi chcieli mnie doświadczyć,
na próbę wystawiając, choć dzieła me widzieli.
Dlatego lat czterdzieści gniewałem się na nich(*5),
aż doszedłem do wniosku, że zawsze będą błądzić,
gdyż nie było w nich chęci pełnienia mej woli.
Dlatego to przysiągłem w swoim uniesieniu,
że tacy nie wejdą do mego Odpocznienia(*6).
Baczcie więc, bracia i siostry, aby i w waszych sercach nie rozwinął się podobny przewrotny i niegodziwy brak ufności do PANA, prowadzący do odstąpienia od Boga żywego(*7). Dlatego zachęcajcie się każdego dnia – dopóki to, co nazywamy DZISIAJ, ciągle jeszcze trwa – aby wskutek zwodzenia, jakie przychodzi ze strony grzechu, serce żadnego z was nie stało się kamienne. Mamy bowiem prawdziwy udział w Chrystusie, o ile do końca wytrwamy w tej ufności, którą od początku w Nim złożyliśmy. Właśnie dlatego zostało powiedziane:
DZISIAJ, gdy Słowo moje słyszycie,
nie czyńcie kamiennymi serc swoich jak w buncie.
A kim byli ludzie, którzy choć słyszeli Boże Słowo, to jednak się zbuntowali? Czyż nie byli nimi ci, którzy pod wodzą Mojżesza wyszli z Egiptu? Czyż to nie oni przez czterdzieści lat ciągle i na nowo oburzali Boga? Czyż to nie zwłoki tych, którzy grzeszyli niewiarą, zostały porozrzucane na piaskach pustyni(*8)? A jakim ludziom Bóg poprzysiągł, że nie wejdą do Jego Odpocznienia, jeśli nie tym, którzy początkowo zaczęli za Nim kroczyć, lecz po jakimś czasie okazali Mu swoje nieposłuszeństwo? Widzimy zatem jasno, że nie mogli tam wejść z powodu braku posłuszeństwa(*9) wobec Najwyższego.
══════════
(*1) W sensie: gdy mamy jeszcze taką możność. Nikt nie wie, czy on sam jutro lub nawet za godzinę będzie jeszcze przy życiu.
(*2) W cytowanym tekście hebrajskim występuje gra słów, którą można też odczytać: „jak w Meriba” (Meriba = bunt).
(*3) Dosł. „w dniu Masa”.
(*4) Chodzi o wydarzenia w Masa i Meriba. Ich nazwy po hebrajsku oznaczają odpowiednio: „próba (doświadczenie, test, próba)” i „bunt (walka, zmaganie)”. Zob. Wj 17,1-7; Lb 20, 1-13; Pwt 6, 16. Por. także Ps 95,7-11. Ich nazwy są więcej niż symboliczne. Każdy człowiek, gdy jego wiara jest poddawana próbie, może przyjąć jedną z dwóch postaw: ufnej wdzięczności (por. Ef 5,20 i 1 Tes 5,18) lub buntu (jak w Meriba).
(*5) Dosł. „na to pokolenie”.
(*6) Tekst proroczy zaczerpnięty z Ps 95,7c-11. W pierwotnym znaczeniu chodziło o Kanaan – ziemię obiecaną, jednak w sensie profetycznym chodziło o wejście do Królestwa Niebios, którego archetypem była właśnie ziemia obiecana.
(*7) Ten tekst jest zgodny w Rz 8,38-39, w którym wymienione są wszystkie siły za wyjątkiem jednej, którą każdy człowiek jest sam w sobie. Tylko on sam, swą mocą, decyzją czy też zaniedbaniem, może odłączyć się (odwrócić) od ofiarnej Bożej miłości objawionej w Chrystusie Jezusie.
(*8) Zob. Lb 14,23 oraz Lb 14,28-35.
(*9) Dosł. „z powodu niewiary”. Niewiara (brak zaufania do Boga) jest postawą wnętrza człowieka, które na zewnątrz przejawia się nieposłuszeństwem. Posłuszeństwo jest więc testem prawdziwej, żywej wiary. W języku Biblii: wiara = zaufanie, a zaufanie = posłuszeństwo.
