AngielskiWypadało zresztą, aby Ten, dzięki któremu wszystko istnieje i się dokonuje, mając plan poprowadzenia wielu do swej chwały(*1), sam najpierw – zanim stał się Źródłem i Przewodnikiem(*2) ich zbawienia – okazał się doskonały(*3) przez wytrwanie w cierpieniu(*4). A ponieważ zarówno Ten(*5), który uświęca, jak i wszyscy, którzy poddają się Jego uświęceniu(*6), pochodzą od Jedynego Boga(*7), dlatego Chrystus nie wstydzi się nazwać ich swoimi braćmi mówiąc:
Będę o Tobie mówił moim braciom
i Ciebie sławił w zgromadzeniu ludu(*8).
To o Nim również mówi Pismo:
W Nim(*9) będę pokładał całą moją ufność(*10).
A także:
Oto ja i dzieci, które dał mi Bóg(*11).
A skoro owe dzieci były natury cielesnej(*12), dlatego i On ją przyjął, by przez śmierć dla tejże natury(*13) rozbroić moc diabła, który wpędza ludzi w Śmierć wieczną(*14), i uwolnić żyjących w niewoli szatańskiej od nieustannego strachu przed śmiercią – zarówno doczesną, jak i wieczną. Jezus bowiem nie przyszedł po to, by pomagać aniołom, lecz dzieciom Abrahama(*15). Tak więc aby się stać miłosiernym i wiarygodnym Arcykapłanem w sprawach odnoszących się do Boga i by dokonać przebłagania za grzechy ludu, Jezus musiał całkowicie upodobnić się do ludzi. A dzięki temu, że sam został doświadczony wielkim cierpieniem, to może pomagać innym, którzy przechodzą przez różnego typu doświadczenia.
══════════
(*1) Por. 1 Tm 2,4.
(*2) Gr. archegos – oznacza tego, który toruje innym drogę, pioniera, wodza, który stojąc na czele, prowadzi swoje wojsko, który jemu przewodzi i nim kieruje. Jako taki Jezus, prowadząc ludzi do Życia, jest dla nich Dawcą Życia.
(*3) „Doskonały” – słowo pochodzące od gr. teleio, które na zawodach strzelniczych oznaczało trafienie w sam środek tarczy. W życiu codziennym oznaczało np. naczynia idealnie pasujące do przeznaczonego im celu.
(*4) Dlatego również i Jego uczniowie wezwani są do wytrwania pomimo doświadczanych różnego rodzaju cierpień.
(*5) Cały tekst mówi o Chrystusie, w tym kontekście widać więc wyraźnie rolę Ducha Chrystusa (Ducha Uświęcającego), którego zadaniem na Ziemi jest teraz: (1) przekonać świat o sprawiedliwości, o grzechu i o sądzie (por. J 16,8) oraz (2) przeprowadzić wierzących przez proces uświęcenia, czyli ukształtowania w nich osobowości Chrystusa (por. Rz 8,29; 2 Kor 3,18; Ga 4,19).
(*6) Chodzi o ludzi, którzy złożyli swą nadzieję i zaufanie w dziele Chrystusa (nawrócenie, nowe narodzenie), i którzy teraz są uświęcani, zanurzając się w Jego Ducha, tzn. gdy dzień po dniu wiernie w Nim trwają (patrz przypis do Rz 8,23). Uświęcenie jest drugim etapem procesu zbawienia, który następuje po nawróceniu (nowym narodzeniu).
(*7) Może oznaczać również: „mają jedno Źródło”. Chodzi oczywiście o Boga objawiającego się jako Ojciec.
(*8) Por. Ps 22,23. Określenie „zgromadzenie ludu” oddane tu greckim słowem ekklesia (kościół, wspólnota wierzących, zgromadzenie ludu, który odpowiedział na Boże wołanie), w oryginale hebrajskiego Psalmu brzmi: kahal. Warto więc zwrócić uwagę, że w biblijnym rozumieniu prawdziwy Kościół Boży jest żywą społecznością ludzi polegających na Bogu, która składa się zarówno z wierzących w Mesjasza Żydów, jak i wierzących w Mesjasza nie-Żydów. Greckie ekklesia jest więc bezpośrednim odzwierciedlaniem hebrajskiego kahal.
(*9) Odniesienie do Boga.
(*10) Por. Iz 8,17.
(*11) Por. Iz 8,18.
(*12) Gr. sarks.
(*13) Por. Rz 7,14-25; Rz 8,13; Rz 13,14; 1 Kor 15,22; 2 Kor 4,12-13; Ef 4,20-23; Ga 3,3; Ga 5,16-21; Kol 2,11-2; Kol 3,9-10; 2 Tm 2,11 i wiele innych.
(*14) Por. Ap 2,11; Ap 6,8; Ap 20,6; Ap 20,13-14.
(*15) Dla ortodoksyjnych Żydów określenie „dzieci Abrahama” było zawsze jednoznacznym określeniem narodu żydowskiego. Jednak Apostoł Paweł w Ga 3,6-9 wyjaśnia, że pod tym pojęciem należy rozumieć nie tylko Żydów, ale i wszystkich ludzi, którzy na wzór Abrahama ufają Jezusowi, gdyż na tym właśnie polega duchowe dziedzictwo Abrahama. Nie chodzi więc o fizyczne potomstwo, ale o potomstwo będące wypełnieniem słów Obietnicy.
