AngielskiPoruszyło mnie również, iż we wszystkich sądach na świecie króluje niegodziwość. Zamiast dbać o sprawiedliwość, sądy są sprzedajne i skorumpowane. Pomyślałem więc, że w stosownym czasie Bóg(*1) osądzi zarówno ludzi dobrych, jak i złych, według ich czynów. Jednak zanim to nastąpi, Bóg(*2) pozwala by ludzie chodzili swoimi drogami i sami się przekonali, że są dla siebie niczym dzikie zwierzęta. On jednak pragnie ich oczyścić z takiego zachowania.
Faktem jest, że ludzie i zwierzęta otrzymali od Stwórcy podobne tchnienie życia(*3) i dlatego wszystkich – zarówno ludzi, jak i zwierzęta – czeka na tym świecie analogiczny los, którym jest śmierć fizyczna. W swej cielesności ludzie w niczym nie przewyższają zwierząt. To również pokazuje, że cielesna doczesność jest pozbawiona wiecznej wartości! Przeznaczeniem wszystkich istot na Ziemi – zarówno ludzi, jak i zwierząt – jest miejsce w grobie. Wszystko bowiem powstało z prochu ziemi i wszystko do niego wraca.
Któż zatem może mieć pewność, co dzieje się z ludzkim duchem(*4)? Czy ulatuje on w górę do Boga, czy jak tchnienie zwierząt schodzi w dół – w objęcia ziemi? To doprowadziło mnie do wniosku, iż na tym świecie nie ma dla ludzi nic lepszego niż odnajdywać szczęście w tym, co się czyni. Jest to bowiem jedyna uchwytna rzecz w ich doczesnym życiu! Nikt przecież nie może im pokazać, co stanie się z ich dorobkiem po śmierci.
══════════
(*1) Hebr. Elohim – Bóg.
(*2) Hebr. Elohim – Bóg.
(*3) Hebr. ruah – „oddech”, „tchnienie”, „duch”. W innych księgach hebrajskich „tchnienie życia” jest określane słowem nefesz („dusza”).
(*4) Hebr. ruah. W antropologii biblijnej hebr. ruah odpowiada greckiemu pneuma, co zwykle tłumaczy się jako „duch”. Na te egzystencjalne pytania starożytni myśliciele i rabini nie potrafili znaleźć odpowiedzi. Widzimy to także w rozmowie znacznego rabina żydowskiego Nikodema z Jezusem (por. J 3,1-15). Dopiero Jezus wyjaśnił w pełni autorytatywnie te kwestie. On sam zresztą podkreślił w Łk 11,31 niedostatek wiedzy Salomona.
