List Judy 3-4 (NPD)

Umiłowani, pragnąc zachęcić was do gorliwości w sprawach związanych z naszym wspólnym zbawieniem(*1), uznałem za niezbędne wezwać was do obrony tej wiary(*2), która tylko raz, ale za to w całej pełni, została w Chrystusie(*3) przekazana Bożemu ludowi(*4). Jest to konieczne, ponieważ ukradkiem wdzierają się pomiędzy was pewni bezbożni(*5) ludzie, którzy sami siebie poddają wyrokowi potępienia, jaki czeka tych, którzy Bożą łaskawość interpretują jako zgodę na życie w rozpasaniu i rozwiązłości(*6), przeciwstawiając się w ten sposób nauczaniu naszego jedynego PANA i Władcy, Jezusa Chrystusa.

————–

(*1) Gr. soteria – najgłębszym sensem tego słowa jest „uwolnienie”, „wyzwolenie” z więzów, z mocy, od wpływów, od konsekwencji i od obecności grzechu. Więcej w Komentarzu NPD → zbawienie.

(*2) Gr. pistis – słowo „wiara” w rozumieniu żydowskim jest tożsame ze słowem „zaufanie” [do Boga – tzn. do Jego charateru i Słowa]. Jednak w pewnych miejscach NT (jak tutaj) przyjmuje również sens „nauki”, „objawienia”, „przekazu prawdy”, a więc zespołu przekonań wynikających z Bożego objawienia w Chrystusie.

(*3) Duch Boży przemawiając tu przez Judę wskazuje, że w czasach apostolskich (tzn. za życia Apostołów) Dobra Wiadomość o ratunku w Chrystusie została przekazana ludowi Bożemu w sposób całkowicie pełny i wystarczający, bez żadnych braków i niedopowiedzeń, w sposób niewymagający żadnych uzupełnień. Treść tego objawienia była zwartą całością Bożego przekazu dla ludzi (co podkreślają także J 3,16 i Dz 4,12). Objawienia tego nie wolno więc zmieniać czy korygować poprzez dodawanie lub odejmowanie jakichkolwiek treści (oczywiście nie chodzi o zróżnicowania form semantycznych przekładów tego objawienia na języki nowożytne, ale o ich zawartość merytoryczną). A skoro objawienie Boże zostało przekazane ludowi raz na zawsze, w pełny i komplety sposób, to znaczy, że wszelkie „dodatkowe” treści oraz inne „objawienia” nie są dziełem Boga.

(*4) Dosł. „świętym”. Słowem tym wierzący w Chrystusa określali sami siebie. Jego pierwotnym sens było „oddzielenie” od świata dla Chrystusa.

(*5) Por. 2 P 1,2.

(*6) Rozpasanie i rozwiązłość, jako styl życia (hedonizm), są w Biblii zawsze potępiane. Są one bowiem wyrazem wewnętrznej postawy człowieka, który odstępuje od Boga i nie jest wierny Jego wezwaniu do uświęconego życia.