AngielskiWtedy kobieta wpadła w wielkie zdumienie i przyznała(*1):
— Panie, teraz widzę, że jesteś prorokiem. Wyjaśnij mi więc, proszę, pewną kwestię. Nasi ojcowie oddawali cześć Bogu na górze(*2), która znajduje się tu w pobliżu, zaś wy, Żydzi, twierdzicie, że tylko w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy oddawać cześć Najwyższemu. Jak jest naprawdę?
Jezus tak na to odpowiedział:
— Zaufaj mi, kobieto, że nadchodzi już czas, kiedy Ojciec nie będzie odbierał czci ani na tej górze(*3), ani w Jerozolimie(*4). Wy czcicie tutaj Tego, którego w rzeczywistości nie znacie; my zaś w Jerozolimie oddajemy hołd Temu, którego znamy, ponieważ Boży plan zbawienia zaczyna się od Żydów. Zbliża się jednak czas, a w zasadzie już nadszedł, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w duchu(*5) i w prawdzie(*6). I właśnie takich czcicieli chce mieć Ojciec! Bóg ma postać duchową(*7), dlatego konieczne jest, by Jego czciciele oddawali Mu cześć w duchu(*8) i w prawdzie(*9).
══════════
(*1) Od tego momentu kobieta zaczyna rozmawiać z Jezusem zupełnie serio.
(*2) Samarytanka mówiła wskazując górę Garizim (inne nazwy: Gerazim, Gerizim), która wznosiła się na wys. 881 m ponad poziom morza. U jej podnóża leżało miasto Sychar (inna nazwa Sychem). Obecnie jest to Nablus na terytorium Autonomii Palestyńskiej.
(*3) W roku 484 n.e. świątynia samarytańska na górze Garizim została zburzona przez Rzymian, którzy postanowili w ten sposób powstrzymać antychrześcijańskie wystąpienia Samarytan. W tym czasie chrześcijaństwo było już religią panującą w imperium rzymskim.
(*4) Po kilkumiesięcznym oblężeniu, w dniu 11 września 70 r. n.e., Jerozolima została zdobyta przez legiony Tytusa Flawiusza, a świątynia zrabowana i zniszczona. W ten sposób zakończyła się era starożytnego Izraela. Z uwagi na brak świątyni Prawo Mojżeszowe i kult Boży nie mogły być już więcej sprawowane w tym miejscu.
(*5) Jezus zwraca uwagę, że nie w zewnętrznych rytuałach, ale przede wszystkim w swoim wnętrzu (w duchu), człowiek powinien czcić Boga. Pełnią tej czci jest sytuacja, w której duch człowieka jest w pełni posłuszny Duchowi Świętego Boga, który przemawia przez Boże Słowo. W ten sposób w Chrystusie następuje pełna integracja Bożego Słowa i Ducha, Jego planów i Jego działania.
(*6) Biblia podkreśla, że prawdą jest Słowo Boże (por. Ps 119,160). Pełnią prawdy Bożego Słowa jest Jezus Chrystus. On jest wręcz wcieloną Prawdą tego Słowa (por. J 14,6). Życie chrześcijańskie ma być więc nie systemem obrzędowej religijności, ale życiem w poddaniu ludzkiego ducha Bożemu Duchowi Uświęcenia i poddaniu ludzkiej duszy Prawdzie Bożego Słowa, która przyszła na świat w osobie Jezusa (por. J 1,14).
(*7) Inni tłumaczą: „Bóg jest Duchem” sugerując wielką literą, że chodzi tu o Ducha Świętego Boga. Jednak grecki rzeczownik pneuma występuje tu bez żadnego rodzajnika.
(*8) Gr. en pneuma występuje tu bez żadnych rodzajników. Chodzi zatem o postawę ducha człowieka poddającego się Bożemu Duchowi, a nie o oddawanie czci Bogu w sposób cielesny – religijny (por. Ga 5,16-26).
(*9) Jezus zaczyna odsłaniać przed uczniami prawdę dotyczącą natury Boga Wszechmocnego. Gdy mówi o Jego istocie, ukazuje Jego osobowy charakter, który ujawnia się w postaci Ojca, Syna (Boże Słowo) i Ducha (Boży Duch Uświęcający). Później w J 14,6 wprost powie, że to On sam jest Prawdą, a więc doprecyzuje, że Jedyny Bóg objawia się zarówno w postaci Ojca, Syna jak i Ducha. Każde objawienie Boga, niezależne od Jego postaci jest osobowe i ukazuje Jego naturę oraz prawdziwy charakter.
