AngielskiHebr. cheruwim – „silni”. Istoty niebiańskie, których opis znajdujemy w Ez 1,6-28, a które prorok w końcu zidentyfikował określeniem cheruby (por. Ez 10,20-22). Podobnie wyglądające istoty prorok Izajasz określa jako → serafiny (por. Iz 6,2-4). To one wołają: „Święty, Święty, Święty PAN, Bóg Zastępów”. Również w wizji Jana Apostoła w Ap 4,6-8 znajdujemy opis istot, które zwracając się do Chrystusa zasiadającego na Tronie w Niebiosach, wołają: „Święty, Święty, Święty PAN, Bóg Wszechwładny” (gr. HAGIOS HAGIOS HAGIOS KYRIOS HO THEOS HO PANTOKRATOR). Jedyna różnica jest w tym, że serafiny opisywane przez Izajasza szybują ponad Tronem, podczas gdy istoty opisane przez Ezechiela i Jana otaczają Tron Boży w Niebiosach pośrodku jego wysokości.
O cherubach czytamy również w Rdz 3,24 oraz w Księdze Ezechiela (głównie w rozdziale 10). Ich dwa wizerunki były umieszczone na przebłagalni – pokrywie skrzyni przymierza (por. Wj 24,17-22; Hbr 9,4-5). Niektórzy mylnie utożsamiają te istoty z aniołami, jednak w Biblii nigdzie nie ma wzmianki o tym, aby były one posłańcami Boga, których misją jest służenie ludziom (por. Hbr 1,14). Cheruby w Piśmie św. są ukazywane jako strażnicy działający na zlecenie Wiekuistego. Być może to właśnie one strzegą wrót Otchłani (por. Mt 16,18), a tym samym i Piekła (por. 2 P 2,4).
