Apokalipsa w relacji Jana 4,2-11 (NPD)

I zostałem w duchu przeniesiony w Niebiosa, gdzie zobaczyłem wspaniały Tron(*1) i spoczywającą na nim Chwałę Boga Najwyższego. Wielka światłość biła od tego Tronu. Mieniła się ona kolorami jaspisu i sardonyksu(*2). Wokół Tronu lśniła aureola(*3) w kolorze szma­rag­dowym(*4), a naokoło Tronu stały dwadzieścia cztery inne, pomniejsze trony(*5), na których zasiadało dwudzie­stu czterech zwierzchników(*6) w białych szatach ze złotymi wieńcami na głowach. Z Tronu Boskiej Chwały biły ośle­pia­jące błyskawice(*7) i wydobywały się przejmujące grzmoty(*8). Obok tego Tronu zobaczyłem siedem płonących świeczników reprezentujących siedem społeczności wierzącego ludu, z których każda obdarzona była specjalnym duchowym namaszczeniem. W jego pobliżu znajdowała się również szklana kadź(*9), która była wykonana jakby z kryształu. Widziałem też cztery przedziwne żywe istoty, które z każdej strony osłaniały ten Tron po środku jego wysokości. Miały one wiele oczu, zarówno z przodu, jak i z tyłu. Pierwsza z tych istot była podobna do lwa, druga do wołu(*10). Trzecia miała oblicze przypominające twarz człowieka, a czwarta była podobna do orła w locie. Każda z tych czterech istot miała po sześć skrzydeł rozmieszczonych wokół swego ciała. Wnętrza tych skrzydeł były pokryte mnóstwem oczu. Postaci te nieustannie, dniem i nocą, wołały: „Święty, Święty, Święty PAN, Bóg Wszechwładny(*11), TEN, KTÓRY BYŁ, KTÓRY JEST i KTÓRY NADCHODZI”(*12). I za każdym razem kiedy istoty te oddawały hołd, cześć i dziękczynienie Temu, który w pełni Bożej Chwały spoczywał na Tronie – to znaczy Temu, który ma w sobie odwieczne i nieskończone Życie – owych dwudziestu czterech zwierzchników padało przed Nim na kolana i oddawało Mu pokłon. A składając swe wieńce u stóp Majesta­tu spoczywającego na Tronie, to znaczy Tego który ma w sobie odwieczne i nieskończone Życie, mówili:

— Godzien jesteś, PANIE i Boże nasz(*13), otrzymać chwałę, cześć i moc, bo Ty wszystko stworzyłeś. Z Twojej bowiem woli wszystko  się stało i całe stworzenie zostało powołane do istnienia.

———

(*1) Jan kilkukrotnie otrzymał wizję Bożego Tronu. W Ap 20,11 doprecyzowuje on, że jest to Boży Tron Sędziowski. Lśni on czystością (jaką symbolizuje biel) Bożej sprawiedliwości.

(*2) Pierwotnie Jan otrzymał wizję Boga Wszechwładnego (gr. Pantokratora) zasiadającego na swym Tronie (por. 1 Krl 22,19; Ps 47,9 czy Iz 6,1) nie w formie antropomorficznej lecz jako wizję Obecności, wizję Światłości spoczywającej na Tronie (por. 1 Tm 6,16 oraz Ps 104,2). Kolory tej światłości były zdumiewające. Jaspis i sardonyks to dwa z dwunastu kamieni szlachetnych, które znajdowały się w pektorale arcykapłana żydowskiego. Każdy z nich symbolizował jeden z rodów (pokoleń) Izraela. Jaspis symbolizował ród (pokolenie) Judy.

(*3) Gr. iris. Niektórzy tłumaczą „tęcza”, ale nie jest to uzasadnione, gdyż na opisanie tęczy starożytni używali słowa „łuk” (gr. tokson). Por. Ez 1,26-28.

(*4) Szmaragd był kolejnym szlachetnym kamieniem z pektorału żydowskiego arcykapłana.

(*5) Dopiero Ap 20,4 wyjaśnia sens i cel obecności tych tronów oraz osób na nich zasiadających. Tych dwudziestu czterech zwierzchników to w istocie dwudziestu czterech ławników Bożego Sądu, którzy będą uczestniczyć w przewodzie sądowym, jakiemu przewodniczyć będzie sam Chrystus. Wg Mt 19,28 dwunastu z nich to Apostołowie Jezusa, którzy będą uczestniczyć w sądzie nad Izraelem.

(*6) Dosł. „starszych” (gr. presbyteros) – chodzi o przywódców (przełożonych) społeczności. Nikt do końca nie wie kim są ci presbyteros. Komentatorzy przypuszczają, że są to przedstawiciele ludu Bożego (dwunastu reprezentuje dwanaście pokoleń Izraela, który był pierwociną tego ludu, i dwunastu (być może Apostołów) reprezentuje resztę ludu Bożego pochodzenia nie-żydowskiego). Ich obecność wokół Bożego Tronu była wcześniej profetycznie zapowiadana poprzez podział rodu kapłańskiego na zmiany kapłańskie (por. 1 Krn 24,7-18), których też było 24. Wielu interpretatorów przekłada słowo presbyteros jako „starcy”. Nie ma to jednak uzasadnienia, gdyż słowo to w ogóle nie odnosi się tu do wieku tylko do funkcji pełnionej w społeczności ludu Bożego. Można ewentualnie użyć tu określenia „starsi” (przełożeni).

(*7) Por. Dn 7,9.

(*8) Podobne wizje Boga mieli inni prorocy (por. Ez 1,13; Ps 77,19; Hi 37,4).

(*9) Dosł. „morze” ze szkła – nie do końca rozumiemy co to jest i jaka jest tego funkcja. Być może chodzi o coś na kształt kadzi z brązu, która znajdowała się na dziedzińcu kapłańskim w świątyni jerozolimskiej (por. 1 Krl 7,23-26; 2 Krl 25,13.16; 2 Krn 4,2-6; Jr 52,17.20). Ona także była określana mianem „morza” (tyle że z brązu). „Morze” (kadź) z brązu służyło do gromadzenia wody potrzebnej do rytualnych kapłańskich ablucji (obmyć). Miało ono pojemność ok. 300 baryłek (stągwi), tj. ok. 12 000 l.

(*10) Podobną wizję miał prorok Ezechiel (por. Ez 1,6-28). W Ez 10,20-22, identyfikuje on te istoty jako cheruby (hebr. cheruwim). Prorok Izajasz, podobne postaci identyfikuje jako serafiny (por. Iz 6,3), z tym, że serafiny szybują ponad Tronem, podczas gdy cheruby wokół Tronu.

(*11) Gr. Pantokrator. Por. Ap 1,8 oraz Iz 6,3b.

(*12) Por. Ap 1,4 wraz z przypisem.

(*13) „PANIE i Boże nasz” – takiego samego określenia użył Tomasz w J 20,28.