AngielskiI wtedy ujrzałem, że w pełni mocy(*1) Boskiej Chwały spoczywającej na Tronie znajdował się zwój(*2) Księgi Życia(*3) zapisany z obydwu stron i zabezpieczony siedmioma pieczęciami. A potężny posłaniec(*4), niczym herold, wielkim głosem zawołał:
— Czy jest ktoś godny, kto byłby w stanie rozwinąć ten zwój i złamać jego pieczęcie?!
I nikt – ani na nieboskłonie, ani na ziemi, ani pod ziemią – nie był zdolny ani rozwinąć tego zwoju ani go odczytać. Zacząłem wówczas płakać z żalu, że nikt godny nie został znaleziony, kto mógłby rozwinąć ten zwój i go przeczytać. Lecz jeden ze zwierzchników tak do mnie powiedział:
— Nie płacz! Przecież tym jedynym, który odniósł prawdziwe zwycięstwo jest Lew z rodu Judy(*5), zakorzeniony pień rodu Dawida(*6). On sam złamie siedem pieczęci i zwój ten rozwinie.
I nagle przejrzałem. Zobaczyłem bowiem, iż w blasku Boskiego Majestatu, który spoczywał na Tronie Chwały, który otoczony był przez owe cztery przedziwne istoty i zgromadzenie zwierzchników, znajdował się Chrystus, który jako Boży Baranek został złożony w ofierze za nas. W Jego ręku skupiona była wszelka moc(*7), a Jego Duch, jest tym Boskim Duchem, który z siedmioma darami został posłany na Ziemię. On w doskonały sposób przenikał wszystko(*8). I wtedy Chrystus wziął z Tronu Chwały zwój Księgi Życia i przejął go w swoje władanie(*9).
A kiedy uniósł ten zwój, cztery przedziwne istoty, a także całe zgromadzenie dwudziestu czterech zwierzchników, wszyscy padli przed Nim(*10) na kolana i pozostając na nich, wylali przed nim złote puchary wypełnione najwspanialszym kadzidłem, jakim są modlitwy dziękczynne Bożego ludu(*11), a następnie wzięli do rąk instrumenty(*12) i zaśpiewali Mu pieśń nowego Życia(*13):
Godzien jesteś wziąć ten zwój
i złamać jego pieczęcie,
bo zostałeś złożony w ofierze,
i krwią swoją, Boże(*14), nabyłeś
ludzi z każdego plemienia i języka.
Ty wszystkie ludy oraz narody,
uczyniłeś sobie, Boże nasz, Królestwem.
Oni stali się teraz ludem kapłańskim(*15),
i odtąd na zawsze będą panować na Ziemi.
A gdy na to patrzyłem, doszedł mnie głos oszałamiającej liczby aniołów(*16), którzy razem z czterema przedziwnymi istotami oraz zgromadzeniem zwierzchników zebrali się wokół Tronu. A liczba ich była bezkresna, wprost niewyobrażalna(*17). I wszyscy jednym, zgodnym głosem tak zawołali:
Tylko Chrystus, nasz Baranek złożony w ofierze,
tylko On jest godzien sprawować najwyższą władzę,
w pełni mocy, potęgi, mądrości i chwały.
Jemu tylko należy się cześć i uwielbienie!
I wtedy usłyszałem jak całe Boże stworzenie – zarówno to, które szybuje po nieboskłonie, jak i to, które chodzi po ziemi, oraz to, które znajduje się pod ziemią i w morzu – jednym głosem, zawołało:
Temu, który zasiada na Tronie: Chrystusowi(*18),
niech będzie wszelka chwała, cześć i uwielbienie,
ponieważ tylko On, Jedyny Bóg, ma wszelką moc na wieki.
Wówczas to cztery przedziwne istoty zawołały:
— Amen!
A słysząc to, zgromadzenie dwudziestu czterech zwierzchników padło na twarz i wszyscy oddali hołd Chrystusowi, który zasiadał na Tronie(*19).
—————-
(*1) Dosł. „na prawicy”. Klasyczny hebraizm. Jest to metonimiczne określenie posiadania czegoś w pełni swojej władzy lub mocy.
(*2) Zwój – dziś powiedzielibyśmy „księgę”, ale w tamtych czasach księgi były spisywane w formie zwojów.
(*3) Wyjaśnienie tego, czym jest ów zwój, znajdujemy dopiero w Ap 20,15. Tutaj, z uwagi na poprawę czytelności tekstu, określenie „Księgi Życia” zostało dodane w ramach redakcji dynamicznej. Por. także Wj 32,32; Ps 69,29; Iz 4,3; Dn 12,1; Flp 4,3. Por. także Ap 3,5; Ap 10,8-11; Ap 20,15; Ap 21,27.
(*4) Gr. angelos.
(*5) „Lew z rodu Judy” – jedno z prorockich określeń Mesjasza, które stało się tytułem przynależnym Chrystusowi. W Rdz 49,9 Juda został nazwany młodym lwem. Stąd wziął się tytuł Mesjasza, który miał się narodzić z jego rodu. Tytuł ten stał się szczególnie popularny w pismach żydowskich w okresie między testamentalnym.
(*6) Jezus w swej postaci cielesnej był potomkiem rodu Dawida, ale jako Chrystus był w istocie korzeniem tego rodu. W Iz 11,1 oraz Iz 11,10 jest On zapowiadany jako „nowy pęd z kłącza Jessego” (Jesse był ojcem Dawida), jako odrośl tego kłącza, która sama formuje nowy pień. Zob. także Rz 15,12 oraz Ap 22,16.
(*7) Dosł. „ma siedem rogów”. W oryginale użyto hebrajskiej metafory opisującej doskonałość i pełnię mocy Chrystusa (symboliczne znaczenie cyfry siedem oraz słowa „rogi”).
(*8) Dosł. „Siedem oczu, które są siedmioma duchami Boga”. Siedem w symbolice biblijnej zawsze wyraża doskonałość. „Oczy” i „duchy” Boga to metonimiczne wyrażenie Bożej wszechwiedzy i opatrzności, które przenikają wszystko, niezależnie od tego czy coś jest widzialne, czy niewidzialne. Por 2 Krn 16,9.
(*9) Albo „w swej mocy”. „Prawica” (prawa ręka) często występuje w Biblii jako symbol władzy i mocy. Metonimiczne określenie to odnosi się do posiadanej władzy i mocy. Por. J 10,28.
(*10) Dosł. „przed Barankiem”.
(*11) Dosł. „dziękczynne modlitwy świętych”. Por. Ps 69,31-32 oraz Flp 4,18; Ap 8,3-4.
(*12) Dosł. „kitary”. Kitara to starożytny instrument strunowy, rodzaj udoskonalonej liry. Ozdobne kitary były rzeźbione i wykładane szlachetnymi kamieniami, metalami i kością słoniową.
(*13) Dosł. „nową pieśń”. Użyte w tym określeniu słowo „nowa (gr. kainos)” oznacza coś nowego pod względem wartości, jakości i znaczenia, w odróżnieniu od innego określenia „nowa (gr. neos)”, które oznacza coś nowego pod względem czasu, czy wersji, ale nie nowego co do wartości, znaczenia i jakości. Zaintonowana pieśń jest symbolicznym wyrazem nowego rodzaju Życia, do którego Chrystus prowadzi społeczność wierzących. Cały ten obraz odsłania niezwykłą prawdę, który ujawniła się cieleśnie w Chrystusie – por. Kol 1,15. Określenie „pieśń nowego Życia” („nowa pieśń”) zostało zaczerpnięte z Psalmów (por. Ps 33,3; Ps 40,4; Ps 96,1; Ps 98,1; Ps 144,9; Ps 147,1; Ps 149,1). Warto zauważyć, że ten nowy rodzaj pieśni, proroczo zapowiadanej w Psalmach, ma być skierowany do PANA (a więc do JHWH), który cieleśnie objawił się w Chrystusie.
(*14) Por. Dz 20,28.
(*15) Por. 1 P 2,9.
(*16) Dosł. „posłańców”.
(*17) Dosł. „miriady miriad powtórzone w tysiącach razy”. Ściśle biorąc miriada to dziesięć tysięcy, a „miriady miriad” mogłoby odpowiadać liczbie 100 milionów, które jeszcze miały być powtórzone tysiące razy. Jednak nie chodzi tu o cyfry. Taka forma frazeologiczna używana była dla podkreślenia wielkiej, trudnej wręcz do opisania liczby. Por. Hbr 12,22 oraz Ap 5,11.
(*18) Dosł. „Barankowi”.
(*19) Por. Ap 3,21.
