Światłość duchowa i duchowa ciemność

System myślenia rządzący tym światem jest obszarem duchowego mroku, a wszystko, co znajduje się w jego zasięgu, stacza się ku wiecznemu potępieniu (por. 1 J 2,11), nie mając nawet pojęcia o kierunku tego staczania się. Aby rozwiązać ten problem, Bóg utworzył w świecie swoją Strefę Światłości (Strefę Łaski) – por. J 1,3-5 oraz J 1,9. Uczynił to poprzez wkroczenie na świat ze swoją Światłością. Sam dokonał wcielenia (por. Flp 2,6-8) i w osobie Jezusa z Nazaretu pokazał ludziom, co znaczy być dojrzałym Bożym dziedzicem (gr. hyios) – por. Ga 4,5b-7. Dlatego tylko Jezus i tylko On (por. J 14,6; Dz 4,12) jest (oczywiście w przenośni) Bożą „strefą specjalną” (Strefą Łaski i Światłości – por. J 1,17), która zajaśniała w tym świecie (por. J 8,12). Każdy, kto Mu zaufa (por. J 1,12-13), może wejść do ustanowionej przez Najwyższego Strefy Światłości i w niej zostać uratowanym od wiecznego potępienia, gdyż tylko w tej Strefie (na zasadzie wyłączności) dostępne są: cała Boża miłość, Boże miłosierdzie, Jego łaskawość, dobroć i wszelkie Jego duchowe błogosławieństwo (por. Ef 1). Tylko zanurzenie się w Światłości Chrystusa i wytrwanie w Nim, czyli w Tym, który jest Bożą Światłością, daje stuprocentową gwarancję bezpieczeństwa przed nadciągającym gniewem Boga (por. Rz 1,18; Rz 1,32), który skierowany jest przeciwko wszelkiemu grzechowi (por. Rz 1,18-32). Bóg bowiem patrzy ze wstrętem na ten świat, który nurza się w grzechu. Fałszywe jest nauczanie, że Bóg miłuje ten świat. Jak miałby to zrobić, będąc świętym Bogiem? Problemem jest niewłaściwy przekład takich wersetów jak J 3,16. Więcej o tym można znaleźć w haśle → J 3,16 – Aspekty tłumaczeniowe i teologiczne. Ponieważ Bóg w swej naturze jest sprawiedliwy, zdecydował, że przeprowadzi nad światem obiektywny sąd. Będzie to sąd sprawiedliwy, zgodny z ustanowionym i ogłoszonym przez Boga Prawem (chodzi zarówno o Prawo Mojżeszowe, jak i o Prawo Sumienia), które stanowi, iż karą za grzech jest wieczna Śmierć (por. Rz 6,23). Bóg ma prawo to uczynić, gdyż On sam jest jedynym właścicielem i gospodarzem odwiecznego i nieskończonego Życia (gr. Dzoe). Zatem On sam decyduje o tym, z kim chce przebywać na wieki (por. 1 J 3,7). Z nauczania Jezusa wiemy, iż Bóg zdecydował, że wieczną koinonię (społeczność) chce mieć tylko z tymi, którzy faktycznie przyjęli Jego Światłość (por. J 12,35). Bóg podjął decyzję (i ogłosił ją jako Dobrą Wiadomość), że na tych, którzy przyjmą Jego Światłość w Chrystusie, nie będzie patrzył obiektywnie i sprawiedliwie, ale subiektywnie – przez pryzmat sprawiedliwości Chrystusa (por. Rz 5,10; 1 Kor 15,1-2), czyli z uwzględnieniem ceny, jaką Syn Boży zapłacił za grzech królujący na świecie (por. Kol 2,14). Zatem tylko ci, którzy przyjęli Bożą ofertę zastępczej (za siebie) śmierci Jezusa na krzyżu, czyli zaufali Bożej Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie, tzn. ci, którzy zanurzyli się w Światłość Chrystusa i przyjęli krew Chrystusa jako zapłatę za swój grzech, zostaną ocaleni i wejdą do odwiecznego i nieskończonego Życia (Bożej rzeczywistości istnienia na wieki). Tylko tacy ludzie zostaną potraktowani łaskawie (por. Ef 2,5-9). Reszta świata zostanie przez Boga potraktowana obiektywnie i sprawiedliwie. Każdy buntownik sam zapłaci cenę swojego grzechu (por. Rz 6,23), w konsekwencji czego znajdzie się na wieki w mroku wiecznej Śmierci, gdzie będzie straszliwie cierpiał z powodu odłączenia od Boga i doświadczania tego, co wynika z bliskiej społeczności z szatanem i jego demonami. Decyzję o tym, gdzie będzie na wieki, każdy człowiek podejmuje osobiście tu, na Ziemi – podczas swego doczesnego życia (gr. bios) – por. J 12,35. Czyni to poprzez świadomy wybór Światłości, a nie ciemności (por. J 3,19). Tej decyzji nikt nie może podjąć za niego. Śmierć fizyczna definitywnie kończy czas, w którym można dokonać takiego wyboru (por. Hbr 9,27).
Apostoł Jan w swoim pierwszym liście podał siedem testów duchowego DNA. Pisze w nim o tym, że „chodzenie w ciemności” jest takim stylem życia, w którym grzech jest nawykiem. Jedynym ratunkiem jest zanurzenie się w Światłość Jezusa (por. 1 J 1,7).

 

Jr 32,36-41 (NPD)

13 września 2024

Jr 33,14-18 (NPD)

13 września 2024

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *