AngielskiA jeśli ktoś z was cierpi, doświadczając jakiegoś zła – niech się modli; jeśli jest szczęśliwy – niech śpiewa hymny! Gdyby zaś ktoś z was osłabł lub mocno podupadł duchowo(*1) – niech wezwie zwierzchników wspólnoty, a ci, z troską – tak znamienną dla PANA(*2) – niech zadbają(*3) o niego i modlą się za niego. A PAN, widząc ich pełną wiary modlitwę, podniesie cierpiącego uwalniając(*4) go od nękających go udręk. Gdyby zaś okazało się, że jego niedomaganie wynika z popełnionego grzechu, niech ten zostanie mu wybaczony. Dlatego właśnie powinniście się wzajemnie zgadzać w tym, co jest grzechem(*5) i modlić się o siebie, abyście mogli zostać uwolnieni od jego wpływu! Wiele bowiem może wskórać żarliwa modlitwa człowieka, który trwa w sprawiedliwości PANA.
══════════
(*1) „Osłabienie duchowe lub zachorowanie” – gr. astheneo. Czasownik ten oznacza popadnięcie w słabość. Może odnosić się zarówno do osłabienia ciała (choroba, zachorowanie), jak i do ducha człowieka (duchowy upadek). Czasami trudno jest rozstrzygnąć w jakim zakresie znaczeniowym powinno zostać oddane to w przekładzie. Z jednej strony List Jakuba mówi o praktycznym życiu według wiary – czyli wg szerokiego kontekstu, określenie to może odnosić się do osłabienia duchowego, z drugiej jednak strony jest tu wspomniane namaszczenie oliwą, która w tamtym czasie, z uwagi na swe lecznicze właściwości, była również lekarstwem stosowanym w podstawowej opiece medycznej (por. Mk 6,13; Łk 10,34). Jedno nie pozostawia wątpliwości – Jakub zaleca wezwanie starszych wspólnoty wiary do modlitwy nad osobą potrzebującą pomocy.
(*2) Dosł. „w imieniu PANA”. Hebraizm odwołujący się do zrozumienia, tego, że imię w kulturze hebrajskiej było ekspresją cech osobowych danej postaci.
(*3) Dosł. „niech namaszczą go oliwą” (por. Mk 6,13). Różne są interpretacje tego tekstu. Po pierwsze – jak to już wcześniej wspomniano – zasadniczo nie wiadomo, czy dotyczy on choroby cielesnej, czy słabości duchowej. Niektórzy nawet traktują ten tekst sakramentalnie (od łac. sacramentum, gdzie sakrament jest traktowany jako widzialny znak lub obrzęd, który sam w sobie ma tak wielką moc, iż niesie Bożą łaskę, wręcz niezależnie od wiary osoby go sprawującej. Istnieje znaczna grupa teologów, która nie zgadza się z takim poglądem twierdząc, że sakramenty bez wiary nic nie znaczą). Inni z kolei – odnosząc się do faktu, że oliwa, o której literalnie mówi tekst grecki, była znanym w starożytności naturalnym specyfikiem leczniczym – upatrują w tym poleceniu troskę o zadbanie zarówno o ducha (modlitwa), jak i o ciało (lekarstwo) osoby chorej. Tak czy inaczej (jak to wskazuje werset 15) tylko modlitwa, która jest pełna ufności do Boga, jest stosownym zwróceniem się do Tego, który ma moc uzdrawiania (zarówno fizycznego, jak i duchowego). To PAN, a nie oliwa, ma moc uwalniania od chorób i słabości. Warto tu przypomnieć, że Bóg nigdy sam nie jest źródłem choroby czy słabości, o czym więcej w Komentarzu NPD → Choroba. Trzeba również pamiętać, że w symbolice biblijnej namaszczenie oliwą (olejem) było zawsze symbolem Bożej przychylności i łaskawości. Tak więc namaszczenie dokonywane oliwą przez przywódców lokalnej społeczności wierzących (Ciała Chrystusa) może być dla pokutującego grzesznika symbolicznym gestem duchowego podniesienia i umocnienia w Bożej łaskawości i przychylności, która została udzielona ludziom jedynie w Chrystusie.
(*4) Gr. sodzo – uwolnić, uratować, uzdrowić, zbawić. Z uwagi na pokrewieństwo rdzeni pomiędzy sodzo i dzoe, słowo sodzo wskazuje na doprowadzenie kogoś do Bożego odwiecznego Życia (gr. Dzoe). Taki kontekst semantyczny sugeruje więc, że słabość (choroba), o której jest mowa w tym fragmencie odnosi się do złej duchowej kondycji brata lub siostry w wierze.
(*5) Inni tłumaczą: „Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy”. Jednak taki przekład nie wydaje się być najlepszy, gdyż nie oddaje etymologii słowa gr. eksomologeo, które jest złożone jest z przyimka eks (z, przez, od) oraz czasownika homologeo (mówić zgodnie, mówić to samo, zgadzać się). Więcej w Komentarzu NPD → Wyznanie grzechu.
