AngielskiA zatem skoro w Niebiańskiej Świątyni mamy tak wspaniałego Arcykapłana, wchodźmy tam ze szczerym sercem, ufając Mu w pełni i Jego Słowem – na podobieństwo obmywania ciała(*1) wodą czystą(*2) – oczyszczajmy nasze dusze ze spuścizny starego, zdeprawowanego sumienia. Niewzruszenie trzymajmy się tej nadziei, którą przyjęliśmy, gdyż wiarygodny jest Ten, który zawarł ją w złożonej przez siebie Obietnicy. Troszczmy się wzajemnie o siebie(*3), gdyż jest to sposób wydoskonalania się w postawie ofiarnej Bożej miłości oraz w pełnieniu woli Najwyższego(*4). W żadnym wypadku nie rezygnujmy ze wspólnych spotkań(*5), co staje się już zwyczajem niektórych(*6), lecz zachęcajmy się wzajemnie do uświęcenia, i to tym gorliwiej, im wyraźniej dostrzegamy zbliżający się Dzień PAŃSKI(*7). Gdybyśmy jednak po osobistym zgłębieniu prawdy Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie(*8) dalej ochoczo i z rozmysłem(*9) sami siebie prowadzili na manowce(*10), nie mielibyśmy już(*11) do dyspozycji jakiejkolwiek ofiary, która mogłaby zostać złożona za nasze grzechy(*12). Naszym udziałem stałoby się co najwyżej pełne lęku przeczucie sądu i żaru ognia przeznaczonego dla wrogów PANA(*13). Już Prawo Mojżesza – na podstawie oświadczenia dwóch lub trzech świadków(*14) – bez miłosierdzia skazywało na śmierć osoby, które to Prawo lekceważyły(*15). A czy osoba, która by z obraźliwą obojętnością(*16) odniosła się do Syna Bożego i przelaną przez Niego na krzyżu uświęcającą Krew Przymierza uznała za coś pospolitego i bezwartościowego, nie powinna zasługiwać na surowszą karę? Przecież taka postawa serca byłaby jawnym znieważeniem Ducha Łaski(*17) Tego, który powiedział: Do mnie należy pomsta, Ja odpłacę!(*18), i o którym inny tekst mówi: Ty sam, PANIE, lud swój osądzisz(*19). Straszliwym doświadczeniem będzie dla szyderców(*20) wpadnięcie w ręce Boga żywego!
══════════
(*1) Gr. soma.
(*2) Niektórzy inaczej tłumaczą ten fragment, widząc w nim odniesienie do praktyki chrztu (Dz 8,36-38). Jednak wielu komentatorów odnosi ten tekst do oczyszczenia duszy z nieprawych myśli prowadzących do złych uczynków, poprzez zanurzenie myślenia (duszy) w Słowie Bożym. W wielu miejscach Biblii Słowo Boże porównywane jest do wody żywej, czystej i nieskalanej, która daje Życie (J 3,5; J 4,10-15; J 7,38; Dz 1,5). Redakcja NPD przychyla się do takiego zrozumienia powyższego fragmentu, zwracając jednak uwagę, że kontekst wskazuje w szczególności na oczyszczenie zdeprawowanego sumienia. Takie odczytanie tego tekstu jest zgodne nie tylko z kontekstem bezpośrednim, ale i z nieco dalszym (Hbr 9,9; Hbr 9,14; Hbr 10,2), a poza tym odnosi się bezpośrednio do tego, co jest owocem osobistej wiary, o której mówi się nieco dalej, jak również w następnym rozdziale. Zawężanie znaczenia tego tekstu jedynie do obrządku religijnego zbyt łatwo prowadzi do odseparowania praktyki codziennego życia od osobistej wiary, co skutkuje powstaniem fasadowej religijności, przed którą ten list wyraźnie przestrzega.
(*3) O konsekwencjach lekceważącego stosunku do braci i sióstr w wierze czytamy również w Mt 25,41-46, a także w 1 Kor 11,28-29.
(*4) Dosł. „w dobrych czynach” – patrz komentarz do Ef 2,10. Troska o braci w wierze i taka wobec nich postawa, która wyraża ofiarną Bożą miłość (gr. agape, czyli wyświadczanie dobra również tym, którzy na to nie zasługują), jest obok umiłowania i uszanowania Najwyższego tym, co najbardziej podoba się Bogu i co jest w istocie fundamentalnym elementem Jego objawionej woli dobitnie wyrażonej przez Chrystusa, który za dwa najważniejsze przykazania uznał Mt 22,37-40).
(*5) Tak w pierwszych gminach chrześcijańskich nazywano wspólnotowe zgromadzenia na modlitwę lub Wieczerzę PAŃSKĄ.
(*6) Autor listu podkreśla tu ogromną wagę gromadzenia się wierzących jako społeczności (kościoła). Zgodnie z nauczaniem Jezusa i Apostołów ludzie prawdziwie wierzący, trwając w jednym Duchu, tzn. w Duchu Chrystusa (który jest Duchem Uświęcającym), tworzą jeden organizm – jedno Ciało. Dzięki temu mogą lepiej wzrastać i lepiej służyć sobie wzajemnie w postawie ofiarnej Chrystusowej miłości (gr. agape). Mogą także wzajemnie się napominać i wzajemnie się strzec przed błędami czy odstępstwem.
(*7) Dzień powtórnego przyjścia Chrystusa.
(*8) Dosł. „Prawdy” – por. J 14,6.
(*9) „Z rozmysłem i ochoczo” – gr. hekousios.
(*10) W oryginale greckim NT występuje tu czasownik hamartano w formie imiesłowu w czasie teraźniejszym niedokonanym w stronie czynnej. Nie chodzi więc o jakiś jednorazową „utratę głowy”, potknięcie czy zgrzeszenie, ale o świadomą postawę zlekceważenia poznanej Prawdy Bożego Słowa i dalsze oszukiwanie samego siebie, dorabianie sobie wytłumaczenia dla dalszego lubowania się grzechem. Ochotne trwanie w grzechu jest bowiem przeciwieństwem lgnięcia do uświęcenia, do którego zachęca adresatów cały ten list. Czasownik hamartano pochodzi z zawodów łuczniczych i dosłownie oznacza „chybienie celu”. Tłumaczony bywa również jako „mylić się”, „błądzić”, „zejść z właściwej drogi”.
(*11) Dosł. „nie pozostałaby już do dyspozycji”.
(*12) Jedyną ofiarą mogącą prawdziwie oczyścić człowieka z grzechu jest Krew Chrystusa przelana ok. 2000 lat temu na krzyżu. Jeśli zostanie ona zlekceważona, to nie istnieje żadna inna ofiara, która mogłaby dokonać odkupienia człowieka.
(*13) Por. Iz 26,11 oraz przypis do Hbr 6,6. Autor tego listu swoim ostrzeżeniem nawiązuje do innej przestrogi znanej Żydom z Lb 15,30-31.
(*14) Zasada trzech świadków dotyczyła nie tylko lekceważenia Prawa, ale także spraw o zabójstwo – por. Lb 35,30.
(*15) Gr. atheteo – „lekceważyć”, „nie przyjmować”, „odrzucać”, „pomijać”.
(*16) Dosł. „kto by zdeptał Syna Bożego”. Słowo katapateo literalnie znaczy „zdeptać” czy „rozdeptać” ale najczęściej było używane do przenośnego wyrażenia postawy pogardy lub obojętności na cudzy los. W takim znaczeniu zostało ono użyte w komentowanym tekście. Zlekceważenie Bożej oferty przebaczenia i ratunku jaka została ustanowiona w Chrystusie oraz zlekceważenie Jego wezwania do pójścia drogą uświęcenia, to postawy całkowicie dyskwalifikujące ludzi z procesu zbawienia. Takie postawy odcinają ludzi od odkupieńczej Bożej łaskawości. Dla porządku chcemy zauważyć, że inni tłumaczą ten fragment w następujący sposób: „Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to nie ma już dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy”, wiążąc go czasami (przez podobne konsekwencje) z grzechem przeciwko Duchowi Świętego Boga – por. Mt 12,31-32; Mk 3,29; Łk 12,10. Redakcja NPD nie zgadza się jednak z takim zestawianiem tych tekstów, gdyż grzech przeciw Duchowi Świętego Boga jest zupełnie czymś innym. Polega bowiem na twierdzeniu, że Jezus działał i postępował w mocy ducha nieczystego (por. Mk 3,30. Kluczowym słowem, które tam buduje kontekst jest gr. gar – „bowiem”).
(*17) W zwrocie tym mamy dwa rodzajniki określone, które wskazują na Boską Osobę Ducha Łaski. W wersetach 28-29 autor listu powołuje się, w analogii do Prawa Mojżeszowego, na trzech „świadków”: (1) Syna Bożego, (2) Krew Przymierza i (3) Ducha Bożego. Ludzie, którzy z premedytacją występują przeciwko Tym Trzem Świadkom, są odstępcami, wrogami Chrystusa, w których życiu ofiara przebłagalna Jezusa nie ma zastosowania. Takich czeka sąd opisany w Hbr 10,27 i Hbr 10,31. Z podobną argumentacją dotyczącą trzech świadków spotykamy się w 1 J 5,6-9.
(*18) Por. Pwt 32,35.
(*19) Por. Pwt 32,36 oraz Ps 135,14. Werset ten nie mówi o sądzeniu niewierzących, ale o sądzeniu tych, którzy zaliczają się do grona ludu Bożego.
(*20) Tu autor listu wprost określa tych, których postępowanie opisał wcześniej w wersetach 26-29. Cały ten fragment mówi zatem o ludziach, którzy mienią się chrześcijanami, choć w istocie swego serca wcale nimi nie są. Tacy wcale nie pragną pełnić woli Ojca w Niebiosach; nie zabiegają o poznanie PANA ani nie są Mu posłuszni. Takie osoby bardziej zabiegają o własne wygody niż o realizację polecenia Jezusa wytrwania w ofiarnej postawie Bożej miłości wobec braci i sióstr w wierze. Tacy ludzie, chociaż sami siebie nazywają chrześcijanami, w istocie plugawią imię Chrystusa i sami siebie odcinają od mocy Jego ofiarnej Krwi.
