AngielskiPAN rzekł do Abrama:
― Opuść ziemię, w której przebywasz, porzuć dom swojego ojca i udaj się do kraju, który ci wskażę. Gdy to uczynisz ja wywiodę z ciebie wielki naród(*1) i będę ci błogosławił. Wywyższę cię tak, że będziesz błogosławieństwem dla innych. Będę błogosławił tych, którzy będą ci błogosławić, a zniszczę całkowicie(*2) tych, którzy będą ci złorzeczyć(*3). W twoim potomku błogosławieństwa dostąpią wszystkie narody na Ziemi.
══════════
(*1) Hebr. goj. Teologia żydowska, niezależnie od swej orientacji, zawsze odnosi ten werset do wyłącznie narodu żydowskiego, choć określenia goj niezmiennie używa do określania innowierców. Słowo to funkcjonuje powszechnie w kulturze żydowskiej oraz w żydowskim dialekcie jidisz do pogardliwego nazwania każdego nie-Żyda (podobnie jak nigger „czarnuch” w języku angielskim), jako kogoś mniej wartościowego lub stojącego niżej w klasyfikacji społecznej. Kłopot z taką interpretacją komentowanego wersetu (niestety rozpowszechnianą dość mocno w środowiskach ewangelicznych) jest taki, iż nie odzwierciedla faktycznego Bożego przesłania a jedynie roszczenia żydowskich rabinów do traktowania Izraela jako „narodu wybranego” (w sensie „szczególnego” lub „wyróżnionego”, a nie jako wybranego do zrealizowania określonej misji dziejowej, której de facto nie wykonał z uwagi na swój bunt przeciwko Bogu). Z wypowiedzi Jezusa (por. J 8,44) oraz Apostoła Pawła (por. Rz 2,28-29; Rz 4,9-24; Rz 9,6-8) jasno wynika, że obietnica dana przez Boga Abrahamowi dotyczyła Ludu Wiary, który według wiary Abrahama miał być w przyszłości z niego wyprowadzony. Bogu nie chodziło zatem o jakiś konkretny naród w sensie etnicznym (Abraham w istocie miał ośmiu synów z trzech kobiet – Izmaela z Hagar; Izaaka z Sary; i sześciu potomków z Ketury: Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha), ale o Lud Wiary wzorowanej na wierze Abrahama. Tym Ludem są wszyscy, którzy swoją nadzieję i ufność złożyli w Chrystusie (por. Ga 3,29). Oni też są prawdziwym błogosławieństwem dla wszystkich narodów Ziemi. To przepełnieni ofiarną Bożą miłością uczniowie Jezusa (wyłączając religijnych imitatorów, którzy sami siebie lubią zwać „chrześcijanami”) są faktycznie „wielkim narodem”, któremu Bóg błogosławi „wszelkim duchowym błogosławieństwem Niebios” (por. Ef 1,3 NPD). Zaś Potomkiem, o którym mówi ten werset jest Jezus Chrystus (por. Ga 3,16).
(*2) Hebr. aor – niektórzy tłumaczą „przeklnę”, ale nie jest to właściwy przykład, gdyż rdzeń użytego tu czasownika mówi o całkowitym zniszczeniu.
(*3) Hebr. mekalelcha – „przeklinać”, „złorzeczyć” w sensie dosłownym: „rozpalać coś ciężkiego”.
