AngielskiGdy Jezus tak nauczał, wielu zgromadzonych Żydów zadeklarowało wiarę w Niego. On zaś – zwracając się do tych, którzy wyznali wiarę(*1) w Niego – powiedział:
— Jedynie przez trwanie w moim Słowie możecie się stać moimi uczniami. Nie chodzi mi o wasze jednorazowe deklaracje! Trwajcie w moim Słowie(*2), gdyż tylko w nim poznacie(*3) prawdę, a ona da wam uwolnienie(*4)!
══════════
(*1) Ciekawe jest to, że dalej Jezus nazwał tych ludzi „dziećmi diabła” – por. J 8,44. Właśnie z nimi Jezus rozpoczyna tu dialog. Następne zdanie wskazuje, że nie intelektualne uznanie Jezusa (tzw. uwierzenie w Niego), ale faktyczne podążanie za Jego nauczaniem (przylgnięcie do Jego Słowa) jest tym, co odróżnia dzieci Boże od dzieci diabelskich. Kluczem życia chrześcijańskiego nie są więc żadne wzniosłe czy emocjonalne deklaracje wiary, żadne praktyki czy obrzędy, ale faktyczne zanurzenie się w Słowie Chrystusa i stosowanie go w swym życiu.
(*2) Por. Mt 7,21.
(*3) Gr. ginosko. Choć ze słowa tego zostało wyprowadzone pojęcie „poznania” w sensie wiedzy intelektualnej (niekiedy nawet tajemnej, gr. gnosis – gnoza), to jednak w postaci, z jaką tutaj mamy do czynienia, oznacza ono poznanie związane z relacją osobistą (bliskim obcowaniem), nawet tak intymną jak małżeńska. Tak rozumiane ginosko prowadzi do ginomai („rodzenie się czegoś”, „powstawanie czegoś” wskutek ginosko).
(*4) Bardzo często bywało tak, że gdy Jezus mówił o sprawach duchowych, to ludzie – chociaż starali się Go zrozumieć – pozostawali w sferze materialnego pojmowania spraw. Podobnie było i w tym wypadku. Chrystus mówił o uwolnieniu z mocy i spod wpływu grzechu, czego Jego słuchacze nie potrafili zrozumieć. Jego Słowa odnosiły się do procesu uświęcenia, „bez którego nikt nie ujrzy PANA” (Hbr 12,14). Praktyka życia pokazuje, że nie jest możliwe, by ktokolwiek z ludzi mógł samodzielnie (o własnych siłach) przejść proces uświęcenia (por. Mt 19,26; Mk 10,27; Łk 18,27). Stara, grzeszna natura ludzka zaciekle przeciwstawia się temu procesowi (por. Rz 7,5-25). Ma ona bowiem naturę wilka, który – choćby był wychowany od dzieciństwa wśród ludzi – gdy budzi się w nim dzikość, jest gotów zagryźć również osobę, która karmiła go od małego. Również nie jest możliwe, by człowiek, który nie trwa w Bożym Słowie, zdołał samodzielnie poddać się procesowi uświęcenia. Gdy grzech zaczyna atakować serce człowieka, zaczyna swoją wojenną operację od znalezienia życiowego przyczółka, w którym komuś brakuje zakorzenienia w Bożym Słowie. Tak bowiem jest, że każdy, kto oddala się od Bożego Słowa, wystawia sam siebie na łatwy łup grzechu (zob. także Hbr 4,12-13).
