Angielski— Nie pozwólcie na to, by w waszych sercach zrodziły się wątpliwości! Jeśli wierzycie(*1) w Boga, to zaufajcie mi! Zapewniam was bowiem, że domu mego Ojca jest wystarczająco dużo miejsca do zamieszkania dla wszystkich, którzy mi zaufają. Gdyby tak nie było, to przecież bym wam o tym jasno powiedział. Ja niedługo już tam wrócę i przygotuję miejsce dla was. A kiedy już to zrobię, wrócę tu, aby zabrać was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie JA JESTEM. Trzymajcie się więc drogi, którą już poznaliście. Ona bowiem wiedzie tam dokąd ja odchodzę!
Wtedy odezwał się Tomasz:
— PANIE, skoro nie wiemy dokąd się wybierasz, jak moglibyśmy znać drogę?
A Jezus tak mu na to odpowiedział:
— Przecież to JA JESTEM Drogą, Prawdą i Życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie. Jeśli wytrwacie w relacji(*2) ze mną będziecie również w relacji z Ojcem. W istocie bowiem już Go poznajecie i widzicie!
W tym momencie odezwał się Filip:
— PANIE, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy!
Wówczas Jezus powiedział:
— Filipie, tak długo jestem z wami, a ty nadal nie rozpoznałeś Go we mnie? Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca! Jakże więc możesz mówić: „Pokaż nam Ojca”? Czyżbyś nie wierzył, że JA JESTEM w Ojcu, a Ojciec we mnie? Nawet słów, które do was mówię, nie wypowiadam sam od siebie. Podobnie ma się rzecz z dziełami, których dokonuję. To Ojciec, który jest we mnie, dokonuje wszystkiego. Zaufajcie temu, co mówię, że JA JESTEM w Ojcu, a Ojciec jest we mnie! Gdybyście jednak nie potrafili tego zrozumieć, to zaufajcie chociażby dziełom, których byliście świadkami!
—————-
(*1) W greckim tekście słowo pisteuo (wierzyć, ufać, polegać) jest użyte w tym zdaniu dwa razy w takiej formie gramatycznej, że można je przetłumaczyć zarówno „wierzycie” (tryb oznajmujący) jak i „wierzcie” (tryb rozkazujący). Wg Redakcji NPD kontekst wyraźnie uzasadnia, że pierwsze wystąpienie tego słowa powinno być oddane w trybie oznajmującym (wierzycie), a drugie w trybie rozkazującym (zaufajcie).
(*2) W tekście greckim użyte jest tu słowo ginosko (od czasownika ginomai), które opisuje w języku biblijnym bliską relację cechującą się osobistym związkiem na głębokim poziomie. Jego zakres znaczeniowy jest bardzo szeroki: od „poznania” (bardziej w sensie osobistego doświadczenia, niż intelektualnej wiedzy), aż do osobistej (a nawet intymnej) relacji podobnej do tej, jaka łączy małżonków.
