Angielski— Nie pozwalajcie na to, by wasze serca pogrążały się w zamęcie! Jeśli ufacie(*1) Bogu, zaufajcie i mnie! Zapewniam was, że domu mego Ojca jest wystarczająco dużo miejsca do zamieszkania dla wszystkich, którzy mi zaufają. Gdyby tak nie było, to bym wam o tym jasno powiedział. Niedługo już tam wrócę i przygotuję miejsce dla was(*2). A kiedy już to uczynię, wrócę tu, by zabrać was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie JA JESTEM. Trzymajcie się więc drogi, którą poznaliście. Ona bowiem wiedzie tam, gdzie odchodzę!
Na to odezwał się Tomasz:
— PANIE, przecież nie wiemy gdzie się wybierasz. Jak więc moglibyśmy znać drogę? Wtedy Jezus rzekł:
— JA JESTEM Drogą(*3), Prawdą(*4) i Życiem(*5). Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze mnie. A jeśli mnie poznaliście(*6), poznacie również Ojca. Zresztą, we mnie Go już zobaczyliście!
W tym momencie odezwał się Filip:
— PANIE, pokaż nam Ojca, a to wystarczy nam zupełnie!
Jezus tak mu odpowiedział:
— Filipie, tak długo jestem z wami, a ty nadal nie rozpoznałeś Go we mnie? Kto mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca! Jakże więc możesz mówić: „Pokaż nam Ojca”? Czyżbyś nie wierzył, że JA JESTEM w Ojcu, a Ojciec we mnie? Nawet słów, które do was mówię, nie wypowiadam sam od siebie. Podobnie ma się rzecz z dziełami, których dokonuję. To Ojciec, który jest we mnie, dokonuje wszystkiego. Zaufajcie temu, co mówię, że JA JESTEM w Ojcu, a Ojciec jest we mnie! Gdybyście jednak nie potrafili tego zrozumieć, to zaufajcie chociażby dziełom, których byliście świadkami!
══════════
(*1) W greckim tekście słowo pisteuo (wierzyć, ufać, polegać) jest użyte w tym zdaniu dwa razy w takiej formie gramatycznej, że można je przetłumaczyć zarówno „ufacie” (tryb oznajmujący) jak i „zaufajcie” (tryb rozkazujący). Wg Redakcji NPD kontekst wyraźnie uzasadnia, że pierwsze wystąpienie tego słowa powinno być oddane w trybie oznajmującym (wierzycie), a drugie w trybie rozkazującym (zaufajcie).
(*2) Obraz, który Jezus przedstawia uczniom, nawiązuje do żydowskiej tradycji zaślubin. Pan młody po zaślubinach pozostawiał swą oblubienicę w domu rodziców, gdzie miała na niego wiernie czekać. On sam udawał się do domu ojca, a następnie budował mieszkanie dla siebie i oblubienicy. W tym czasie oblubienica miała być mu zawsze wierna i gotowa (por. Mt 25,1-13), aby w dzień czy w nocy, gdy tylko się zjawi, wstać, wyjść z wianem z domu rodziców i pójść ze swym oblubieńcem. Gdy pan młody zbudował już mieszkanie, nie mógł od razu iść po oblubienicę. Musiał czekać na decyzję ojca, który szykował wesele. Dopiero gdy ojciec wyznaczył dzień (por. Mk 13,32), oblubieniec szedł po swoją wybrankę i sprowadzał ją do domu ojca na ucztę weselną. Dopiero po tej uczcie młodzi mogli się udać do swojego mieszkania, by skonsumować małżeństwo. Na takiej uczcie wszyscy zaproszeni goście musieli być oczywiście stosownie wyszykowani (por. Mt 22,10-13).
(*3) Gr. hodos oznacza nie tylko „drogę” czy „trakt” ale także sposób postępowania, myślenia odczuwania i decydowania. W Dz 24,14 Apostoł Paweł użył tego słowa do określenia sposobu życia naśladowców Jezusa.
(*4) Gr. aletheia – rzeczownik ten pochodzi od przymiotnika alethes (prawdziwy). Powstał on jako złożenie przedrostka a- wskazującego na przeciwieństwo oraz rdzenia letho (starszej formy lanthano), który oznacza „być ukrytym (przed czymś)”.
(*5) Gr. Dzoe – słowo, którym w NT określana jest rzeczywistość istnienia Boga (odwieczne i nieskończone Życie), w odróżnieniu od wiecznej Śmierci, jako rzeczywistości istnienia szatana. Dla określenia życia biologicznego NT używa słowa bios.
(*6) W tekście greckim użyte jest tu słowo ginosko (od czasownika ginomai), które opisuje w języku biblijnym bliską relację cechującą się osobistym związkiem na głębokim poziomie. Jego zakres znaczeniowy jest bardzo szeroki: od „poznania” (bardziej w sensie osobistego doświadczenia, niż intelektualnej wiedzy), aż do osobistej (a nawet intymnej) relacji podobnej do tej, jaka łączy małżonków.
