AngielskiBoża wierność to przede wszystkim konsekwencja integralności Bożego charakteru. Bóg jest wierny – przede wszystkim – samemu sobie. Hebrajskie słowo emet, które jest używane do opisu wierności Boga, ma również znaczenie: „prawda”, „stałość”, „pewność”, „wiarygodność”, „niezmienność”. Zatem Boża wierność wiąże się wprost z Jego wiarygodnością, stałością i niezmiennością. Bóg nie jest kapryśny jak ludzie albo mitologiczne bóstwa różnych narodów. Z powodu swej wierności Bóg jest w pewnym zakresie przewidywalny, ale jednocześnie – z powodu swej kreatywności – jest zadziwiająco nieprzewidywalny. W charakterze Boga współistnieją najróżniejsze cechy, które ludziom czasami zdają się nie do pogodzenia, a jednak w Jego Osobie współistnieją absolutnie spójnie. Miłość współistnieje ze świętością, a miłosierdzie jest w harmonii ze słusznym gniewem. Gdy prorok Jeremiasz stwierdził, że Boże miłosierdzie nie ustaje i co rano na nowo daje o sobie znać, swoją refleksję nad tym skończył słowami: „Jego wierność jest wielka” (Lm 3,23 NPD).
Jednak Bóg jest wierny nie tylko sobie (a więc i swojemu Słowu), lecz także swojemu ludowi. Nawet gdy ten lud staje się niewierny (niewiarygodny), to Bóg pozostaje zarówno wiarygodny, jak i wierny sobie, dając temu ludowi szansę na opamiętanie się. „A jeśli ktoś – myśląc światowymi kategoriami – przypuszcza, że będzie inaczej, bo jest przyzwyczajony do tego, że ludzie często nie dotrzymują swoich obietnic, to musi zrozumieć, że z Bogiem tak nie jest. On zawsze jest wierny swemu Słowu. Jakże bowiem mógłby się wyprzeć samego siebie?” (2 Tm 2,13 NPD). Wiarygodność Boga objawia się w tym, że On postępuje zawsze w zgodzie z samym sobą, to Jego konsekwencja i stałość wielokrotnie w Biblii są porównywane do skalnej Opoki (hebr. Cur; gr. Petra). Psalmista Dawid napisał: „Któż jest Opoką prócz Boga naszego?” (Ps 18,32b NPD). Bożą wierność możemy obserwować w wielu zakresach:
- Przestrzeganie przymierzy. Wierność Boga jest widoczna w dotrzymywaniu wszystkich warunków przymierzy, jakie zawarł z ludźmi (chociaż ludzie często zapominają, że te przymierza są warunkowe i mogą rodzić nie tylko błogosławieństwa, ale i przekleństwa). On jest Bogiem, Bogiem wiernym, zachowującym przymierze i miłość (por. Pwt 7,9). Z przymierzy wynikają różnego rodzaju konsekwencje, które Bóg wiernie realizuje. Mogą one być zarówno pozytywne, jak i negatywne. Mogą dotykać zarówno jednostek, jak i narodów. To, czego ludzie doświadczają, wynika z tego, w jaki sposób dotrzymują przymierza z Bogiem.
- Niezawodność Bożego Słowa. Z powodu wierności Boga Jego Słowo jest niezawodne.
Jakże doskonałe jest SŁOWO PANA, ono duszę pokrzepia i utwierdza w wierze, kieruje do ustaw nadanych przez PANA, najbardziej naiwnych mądrości nauczy. (Ps 19,8 NPD)
Bóg nie jest jak człowiek, by kłamał i – przeciwnie do ludzi – niczego nie żałuje! Czy On kiedykolwiek złożył obietnicę, której by nie spełnił? Czy kiedykolwiek nie wykonał tego, co oznajmił? (Lb 23,19 NPD)
Boża wierność w szczególności przejawia się w dotrzymywaniu obietnic, które Bóg daje w swoim Słowie. Oczywiście należy podchodzić do nich w pełni zrozumienia, czyli kontekstualnie.
- Bezpieczeństwo Bożego ludu. Z powodu wierności Boga jego lud może czuć się bezpieczny.
On swymi ramionami troskliwie cię otuli i swoją wiernością osłoni jak tarczą. Strach nocą cię nie przejmie ani zagrożenie za dnia nadchodzące; żadna zaraza, co w mroku się wykluwa, ani zagłada w dzień jasny szalejąca. (Ps 91,4-6 NPD)
Lud Boży jest wiekuiście bezpieczny pomimo możliwych doczesnych prześladowań czy nawet czasami śmierci męczeńskiej.
Wyjawiam wam to, abyście zrozumieli, że prawdziwy pokój odnajdziecie tylko we mnie. Na świecie bowiem będziecie cierpieć ucisk, lecz wytrwajcie w zaufaniu do mnie, ponieważ ja zwyciężyłem świat! (J 16,33 NPD)
Dla prawdziwego ucznia Chrystusa doczesna śmierć jest zyskiem (por. Flp 1,21).
- Uświęcenie wierzących. Boża wierność powoduje, że ludzie wierzący mogą być pewni, iż Bóg będzie im towarzyszył w procesie eliminowania grzechu z ich życia. Ten proces nazywamy uświęceniem (por. Hbr 12,14). Najwyższy obiecał, że będzie umacniał swoje dzieci i ustrzeże przed panoszącą się niegodziwością (por. 2 Tes 3,3), a także nie pozwoli, by spadające na nas doświadczenia przerosły nasze siły (por. 1 Kor 10,13). A jeślibyśmy nawet zgrzeszyli, to zawsze możemy przyjść do Niego i – uznając swój grzech – otrzymać z Jego ręki oczyszczenie przez zanurzenie w sprawiedliwości Jezusa (por. 1 J 1,9).
- Wierne towarzyszenie ludziom. Bóg zawsze wiernie towarzyszył ludziom, których wybierał do specjalnych zadań. Tak było z Abrahamem podczas jego wędrówki do ziemi obiecanej. Tak było z Józefem podczas jego pobytu w Egipcie. Bóg towarzyszył Mojżeszowi w trakcie wyprowadzania Hebrajczyków z niewoli egipskiej, stał przy Jozuem w procesie przejmowania ziemi Kanaan. Był z Dawidem w czasie, gdy ten był pasterzem, potem zbiegiem, a w końcu królem. W okresie ST Bóg towarzyszył Izraelitom. W Eonie Łaski, w którym żyjemy, Bóg – przez swego Ducha – jest obecny w każdym miejscu i towarzyszy każdemu wierzącemu.
- Wierne zaspokajanie potrzeb. Bóg okazuje swoją wierność również przez codzienną troskę o ludzi w ogóle.
Ciągle bowiem wyświadczał im dobro, zsyłając deszcz z nieba i dając obfitość w czasach zbiorów. W ten sposób sycił ich pokarmami, a serca napełniał radością! Również i wy doświadczaliście tego wszystkiego! (Dz 14,17b NPD)
W szczególności On troszczy się o ludzi prawego serca:
(…) nie widziałem prawego w opuszczeniu ani jego potomstwa, by o chleb żebrało. (Ps 37,25b NPD)
Zaopatruje też ludzi posłanych do służby:
Następnie zwrócił się do uczniów z pytaniem: „Czy brakowało wam czegoś, gdy posyłałem was bez pieniędzy, bez bagaży i zapasowych sandałów?”. Oni zaś odpowiedzieli: „Niczego”. (Łk 22,35 NPD)
Nie oznacza to, że Bóg nie dopuszcza (także wśród wierzących) okresowej biedy czy głodu. Powody, dla których tak czynił, były zazwyczaj ludziom nieznane. Czasami mogło to wynikać z karcenia ludu z powodu łamania przymierza przez bałwochwalstwo czy niezgodne z Jego Słowem postępowanie. Czasami Bóg chciał zwrócić uwagę ludzi na swoje istnienie, w czym okresy głodu, pandemii, wojny czy ekonomicznego kryzysu znakomicie się sprawdzały. Jednak swoim dzieciom zostawił zapewnienie, że o ich potrzebach nigdy nie zapomni:
Nie przywiązujcie swych serc do pieniędzy, lecz zadowalajcie się tym, co macie, gdyż Bóg obiecał: „Nie porzucę cię ani nie pozostawię”. Zamiast tego ze śmiałością wyznawajmy: Skoro PAN jest ze mną, nie będę się lękać, cóż bowiem może uczynić mi człowiek? (Hbr 13,5-6 NPD)
Historia jasno pokazuje, że Bóg jest wiarygodny i wierny, dlatego ludzie wierzący mogą mieć pewność, iż wszystko, co jest przedmiotem ich nadziei, zrealizuje się w przyszłości. Dzięki wierności Boga człowiek, który uchwycił się wiarą Jezusa jako PANA i Zbawiciela i wytrwał z Nim w relacji, może być pewny, że znajdzie się w Niebiosach, zostanie wzbudzony z martwych, otrzyma swoje niebiańskie mieszkanie i że dodatkowo zostanie uhonorowany za swoją wierną służbę na rzecz Bożego Królestwa.
Boża wiarygodność, wierność i mądrość współistnieją w Bożym charakterze całkowicie integralnie. Bóg jest wiarygodny, wierny i mądry w wyrażaniu miłości, w przejawach miłosierdzia, w okazywaniu swojej łaskawości każdemu, kto z zaufaniem przyjmuje Jego dzieło w Chrystusie. Bóg konsekwentnie objawia swoją świętość, sprawiedliwość, a kiedy trzeba – także słuszną zazdrość i gniew. Bóg jest wierny – przede wszystkim samemu sobie. I to dla wszystkich ludzi polegających na Jego charakterze jest błogosławiona wiadomość.
