AngielskiI wtedy ujrzałem, że w dyspozycji(*1) Boskiej Chwały spoczywającej na Tronie znajdował się zwój(*2) Księgi Życia(*3) zapisany z obydwu stron i zabezpieczony siedmioma pieczęciami. A potężny posłaniec(*4), niczym herold, wielkim głosem zawołał:
— Czy jest ktoś godny, kto byłby w stanie rozwinąć ten zwój i złamać jego pieczęcie?!
I nikt, kto znajdował się na nieboskłonie, na powierzchni Ziemi, czy pod jej powierzchnią, nie był zdolny ani rozwinąć tego zwoju, ani go odczytać. Zacząłem wówczas płakać z żalu, że nikt godny nie został znaleziony, kto mógłby rozwinąć ten zwój i go przeczytać. Lecz jeden ze zwierzchników tak do mnie powiedział:
— Nie płacz! Przecież tym jedynym, który odniósł prawdziwe zwycięstwo, jest Lew z rodu Judy(*5), Nowy Pień rodu Dawida(*6). On sam złamie siedem pieczęci i zwój ten rozwinie.
I nagle przejrzałem. Zobaczyłem bowiem, iż w blasku Boskiego Majestatu, który spoczywał na Tronie Chwały, otoczony przez owe cztery przedziwne istoty i zgromadzenie zwierzchników, znajdował się Chrystus, który − jako Boży Baranek − został złożony w ofierze za nas. W Jego ręku skupiona była wszelka moc(*7), a Jego Duch jest tym siedmiorakim Bożym Duchem, który został posłany na Ziemię i w doskonały sposób przenika wszystko(*8). I wtedy Chrystus wziął z Tronu Chwały zwój Księgi Życia i przejął go w swoje władanie(*9).
A kiedy uniósł ten zwój, cztery przedziwne istoty, a także całe zgromadzenie dwudziestu czterech zwierzchników − wszyscy padli przed Nim(*10) na kolana i, pozostając na nich, wylali przed Nim złote puchary wypełnione najwspanialszym kadzidłem, jakim są modlitwy dziękczynne Bożego ludu(*11), a następnie wzięli do rąk instrumenty(*12) i zaśpiewali Mu pieśń nowego Życia(*13):
Godzien jesteś wziąć ten zwój
i złamać jego pieczęcie,
bo zostałeś złożony w ofierze
i krwią swoją, Boże(*14), nabyłeś
ludzi z każdego plemienia i języka.
Ty wszystkie ludy oraz narody
uczyniłeś sobie, Boże nasz, Królestwem.
Oni stali się teraz ludem kapłańskim(*15)
i odtąd na zawsze będą panować na Ziemi.
A gdy na to patrzyłem, doszedł mnie głos oszałamiającej liczby aniołów(*16), którzy razem z czterema przedziwnymi istotami oraz zgromadzeniem zwierzchników zebrali się wokół Tronu. A liczba ich była bezkresna, wprost niewyobrażalna(*17). I wszyscy jednym, zgodnym głosem tak śpiewali:
Tylko Chrystus, nasz Baranek złożony w ofierze,
tylko On jest godzien sprawować najwyższą władzę
w pełni mocy, potęgi, mądrości i chwały.
Jemu tylko należy się cześć i uwielbienie!
I wtedy usłyszałem, jak całe Boże stworzenie szybujące po nieboskłonie, chodzące po powierzchni Ziemi, oraz znajdujące się pod jej powierzchnią a także w morzu – jednym głosem zawołało:
Temu, który zasiada na Tronie: Chrystusowi(*18),
niech będzie wszelka chwała, cześć i uwielbienie,
ponieważ tylko On, Jedyny Bóg, ma wszelką moc na wieki.
Wówczas cztery przedziwne istoty zawołały:
— Amen!
A słysząc to, zgromadzenie dwudziestu czterech zwierzchników padło na twarz i wszyscy oddali hołd Chrystusowi, który zasiadał na Tronie(*19).
══════════
(*1) Dosł. „na prawicy”. Klasyczny hebraizm. Jest to metonimiczne (zamienne) określenie posiadania czegoś w pełni swojej władzy lub mocy.
(*2) Zwój – dziś powiedzielibyśmy „księgę”, ale w tamtych czasach księgi były spisywane w formie zwojów.
(*3) Wyjaśnienie tego, czym jest ów zwój, znajdujemy dopiero w Ap 20,15. Tutaj, z uwagi na poprawę czytelności tekstu, określenie „Księga Życia” dodano w ramach redakcji dynamicznej (por. także Wj 32,32; Ps 69,29; Iz 4,3; Dn 12,1; Flp 4,3. Por. także Ap 3,5; Ap 10,8-11; Ap 20,15; Ap 21,27).
(*4) Gr. angelos.
(*5) „Lew z rodu Judy” – jedno z profetycznych określeń Mesjasza, które stało się tytułem przynależnym Chrystusowi. W Rdz 49,9 Judę nazwano młodym lwem. Stąd został zaczerpnięty tytuł Mesjasza, który miał się narodzić z rodu Judy. Tytuł ten stał się szczególnie popularny w pismach żydowskich w okresie międzytestamentalnym.
(*6) Jezus w swej postaci cielesnej był potomkiem rodu Dawida, ale jako Chrystus był w istocie korzeniem tego rodu. W Iz 11,1 oraz Iz 11,10 jest On zapowiadany jako „Nowy Pień zakorzeniony w kłączu Jessego” (Jesse był ojcem Dawida). Zob. także Rz 15,12 oraz Ap 22,16.
(*7) Dosł. „ma siedem rogów”. W oryginale użyto hebrajskiej metafory opisującej doskonałość i pełnię mocy Chrystusa (symboliczne znaczenie cyfry siedem oraz słowa „rogi”).
(*8) Dosł. „Siedem oczu, które są siedmioma duchami Boga”. Siedem w symbolice biblijnej zawsze wyraża doskonałość. „Oczy” i „duchy” Boga to metonimiczne wyrażenie Bożej wszechwiedzy i opatrzności, które przenikają wszystko − niezależnie od tego, czy coś jest widzialne, czy niewidzialne (por. 2 Krn 16,9).
(*9) Albo „w swej mocy”. „Prawica” (prawa ręka) często występuje w Biblii jako symbol władzy i mocy. Metonimiczne określenie to odnosi się do posiadanej władzy i mocy (por. J 10,28).
(*10) Dosł. „przed Barankiem”.
(*11) Dosł. „dziękczynne modlitwy świętych” (por. Ps 50,23; Ps 69,31-32; Flp 4,18; Ap 8,3-4).
(*12) Dosł. „kitary”. Kitara to starożytny instrument strunowy, rodzaj udoskonalonej liry. Ozdobne kitary były rzeźbione i wykładane szlachetnymi kamieniami, metalami i kością słoniową.
(*13) Dosł. „nową pieśń”. Użyte w tym określeniu słowo „nowa” (gr. kainos) oznacza coś nowego pod względem wartości, jakości i znaczenia w odróżnieniu od innego określenia „nowa” (gr. neos), które oznacza coś nowego pod względem czasu lub wersji. Zaintonowana pieśń jest symbolicznym wyrazem nowego rodzaju Życia, do którego Chrystus prowadzi społeczność wierzących. Cały ten obraz odsłania niezwykłą prawdę, która ujawniła się cieleśnie w Chrystusie – por. Kol 1,15. Określenie „pieśń nowego Życia” („nowa pieśń”) zostało zaczerpnięte z Psalmów (por. Ps 33,3; Ps 40,4; Ps 96,1; Ps 98,1; Ps 144,9; Ps 147,1; Ps 149,1). Warto zauważyć, że ten nowy rodzaj pieśni, proroczo zapowiadanej w Psalmach, ma być skierowany do PANA (a więc do JHWH), który cieleśnie objawił się w Chrystusie.
(*14) Por. Dz 20,28.
(*15) Por. 1 P 2,9.
(*16) Dosł. „posłańców”.
(*17) Dosł. „miriady miriad powtórzone w tysiącach razy”. Ściśle biorąc, miriada to dziesięć tysięcy, a „miriady miriad” mogłoby odpowiadać liczbie 100 milionów, które miały być jeszcze zwielokrotnione tysiące razy. Nie chodzi tu jednak o cyfry. Taka forma frazeologiczna używana była do podkreślenia wielkiej, trudnej wręcz do opisania liczby (por. Hbr 12,22 oraz Ap 5,11).
(*18) Dosł. „Barankowi”.
(*19) Por. Ap 3,21.
