AngielskiDo zwierzchnika wspólnoty w Efezie napisz:
„To mówi Ten, który swoją prawicą podtrzymuje każdego z was – siedmiu zwierzchników społeczności mojego ludu(*1), Wiedz, że ja przechadzam się pośród wspólnot(*2), którym wy przewodzicie. Bądź pewien, że wiem o tobie wszystko. Wiem, w jakie dzieło jesteś zaangażowany. Znam twój trud i twoją stałość, a również i to, że nie znosisz ludzi przesiąkniętych złem. Wiem, że poddałeś próbie tych, którzy twierdzili, że są moimi wysłannikami, a nimi nie byli, i że uznałeś ich za kłamców. Widzę, że z wytrwałością stoisz przy mnie, znosząc cierpienia z mojego powodu i nie poddajesz się zniechęceniu. Jednak nie podoba mi się to, iż zaniedbałeś swoją pierwszą, ofiarną miłość oraz gorliwość, jaką miałeś wobec mnie. Przypomnij sobie, jakim byłeś zaraz po swoim nowym narodzeniu(*3) i opamiętaj się! Powróć do tamtej postawy! Jeśli tego nie zrobisz, jeśli nie skorygujesz swojego sposobu myślenia, to przyjdę do ciebie i wstrząsnę wspólnotą, której przewodzisz! Bądź jednak pewien, że ja – podobnie jak i ty – również nienawidzę tych, którzy się pławią we wszelkim rozpasaniu(*4)”.
Wszyscy zaś, którzy mogą zrozumieć to duchowe przesłanie do kościoła, niech będą pewni, że tylko ten, kto przezwycięży(*5) swoją własną gnuśność, będzie mógł się posilać z Drzewa Życia(*6), które rośnie w Bożym ogrodzie(*7).
══════════
(*1) Dosł. „siedem gwiazd” wg znaczenia z Ap 1,20.
(*2) Dosł. „pośród siedmiu złotych świeczników” wg znaczenia z Ap 1,20.
(*3) Dosł. „skąd spadłeś”. Przekład dynamiczny nawiązuje tu do znaczenia słowa anoten (z góry), którego Jan użył do opisu rozmowy Jezusa z Nikodemem (J 3,3), a które oznacza „nowe narodzenie” (narodzenie z Bożego Ducha).
(*4) Dosł. „nienawidzę nikolaitów”. Chodzi o mało znaną sektę gnostycką, która nurzała się w hedonistycznym rozpasaniu życiowym. Sekta ta została utworzona przez Nikolausa (Mikołaja). Wg Hipolita jej twórcą był prozelita z Antiochii, który wcześniej służył jako jeden z siedmiu diakonów (Dz 6,5). Człowiek ten jednak zbłądził i popadł w przekonanie, że celem ofiary Chrystusa i Bożego w Nim błogosławieństwa było otworzenie ludziom drogi do życia pełnego przyjemności i komfortu już w doczesności. Ireneusz w Przeciw herezjom (1.26.3) podaje, że nikolaici prowadzili „życie pełne pobłażania samym sobie”. Z kolei Klemens Aleksandryjski określał ich jako tych, którzy „oddają się hedonistycznym przyjemnościom, niczym zwykli lubieżnicy”. Taki sposób myślenia, pomimo początkowego zaufania Jezusowi i wielkiego Mu oddania, doprowadził Mikołaja i jego następców do zdryfowania na manowce wiary i w konsekwencji odłączenia się od Chrystusa. Nikolaici pojawili się także w Pergamonie (Ap 2,15). Postawę nikolaitów można lapidarnie określić: „teraz szczęście, w Niebiosach świętość”, podczas gdy nauczanie Jezusa i Jego Apostołów mówi: „teraz świętość, szczęście w Niebiosach”.
(*5) Dosł. „zwyciężającemu”. W oryginale czasownik „zwyciężać” jest użyty jako imiesłów czasu teraźniejszego niedokonanego w stronie czynnej. To pokazuje, że Jezusowi chodzi o osobę, która w swym życiu aktywnie pokonuje grzech gnuśności (czerpiąc do tego moc od Niego samego, tzn. od Chrystusa). Nie oznacza to, że takiej osobie w ogóle nie przydarzają się potknięcia czy upadki, ale o to, że w mocy Chrystusa żyje ona generalnie życiem zwycięskim w stosunku do własnych słabości. Zbawienie (a dokładnie rzecz biorąc zbawienie od grzechów) polega bowiem na wyzwoleniu z mocy, wpływu oraz obecności i konsekwencji grzechu. Więcej w Komentarzu NPD → Zbawienie.
(*6) Dosł. „zjeść owoc Drzewa Życia” (por. Rdz 2,9; Prz 3,18; Ap 22,2).
(*7) Gr. paradeisos (raj) – słowo pochodzenia perskiego, które obrazuje teren (ogród) pełen wszystkiego, co jest potrzebne do życia.
