AngielskiGdy Jezus dotarł do świątyni zaczął wyrzucać z jej terenu tych, którzy tam kupczyli i handlowali(*1), jednocześnie pouczając ich:
— Jest napisane, iż mój dom będzie domem modlitwy(*2)! Wy zaś czynicie z niego miejsce rozboju(*3) finansowego.
Odtąd codziennie – przez cztery dni – Jezus nauczał w świątyni, a arcykapłani, uczeni w Piśmie i przywódcy ludu szukali sposobu w jaki mogliby Go zabić. Niczego jednak nie wymyślili. Bali się podjąć jakieś bardziej radykalne kroki, aby nie wzburzyć tłumów Go słuchających.
══════════
(*1) Świątynia w Jerozolimie w tamtym czasie wręcz kapała złotem. Arcykapłani żyli jak pączki w maśle, traktując to sanktuarium jak swój prywatny folwark, a nie miejsce Bożego kultu. Przywódcy religijni pełnymi garściami czerpali zyski ze sprzedawanych na terenie świątyni ofiar. Obciążali lud opłatami za wszelkie czynności religijne oraz za ofiary jakie mieli składać zgodnie z obowiązującym Prawem religijnym: oczyszczenia (por. Łk 5,14), poświadczenia czystości (por. Mt 8,4), składanie ślubów (por. Dz 21,23-24), obrzezania (por. Łk 2,24) itd. Kapłani nie mieli w tym umiaru, dlatego Jezus przegonił ze świątyni zatrudnianych przez nich ich przedstawicieli handlowych (por. Mk 11,15-18). Na terenie świątyni mogli bowiem handlować tylko ci, którzy wg dzisiejszych pojęć byli franczyzobiorcami biznesów świątynnych. Historyczne zapisy pozabiblijne potwierdzają, że teren ówczesnego świątynnego targowiska nosił miano „bazaru Annasza”. Warto zwrócić uwagę, że skarbony świątynne (których było wówczas 13) w ogóle nie były przeznaczone na ofiary przepisane Prawem Mojżesza, ale na utrzymanie kapłanów i samej świątyni, w tym na jej złocenia, pokrycia dachowe, szaty liturgiczne itp.
(*2) Por. Iz 56,7. Łukasz pomija w swym cytacie słowo „nazwany”.
(*3) Por. Jr 7,11.
