AngielskiDo zwierzchnika wspólnoty w Pergamonie(*1) napisz:
„To mówi Ten, którego Słowo jest niczym miecz obosieczny – ostry i przenikliwy(*2). Wiem, że pomimo tego, iż mieszkasz w mieście, w którym znajduje się tron szatana(*3), to jednak wytrwale trzymasz się mnie i nie wyparłeś się wiary, którą we mnie złożyłeś. Nie zaparłeś się mnie nawet wówczas, gdy mój wierny świadek, Antypas(*4), został zamordowany na dziedzińcu dworu szatana. Jedyne zastrzeżenie, jakie mam do ciebie polega na tym, że zacząłeś w swych szeregach tolerować ludzi, którzy kierując się chciwością, naśladują postawę Balaama(*5), który pouczył Balaka, jak może usidlić synów Izraela. W konsekwencji jego grzechu, lud zaczął brać udział w ucztach bałwochwalczych(*6) oraz nurzać się w wyuzdanym rozpasaniu seksualnym(*7). Teraz dokładnie tą samą drogą postępują ci, którzy pławią się w hedonizmie(*8), a ty tolerujesz ich u siebie. Opamiętaj się, bo jeśli tego nie uczynisz, to zastąpię cię kimś innym, kto będzie walczył z tą ohydą mieczem mego Słowa(*9)”.
Wszyscy zaś, którzy mogą zrozumieć to duchowe przesłanie do kościoła, niech będą pewni, że tylko temu, kto stacza zwycięski(*10) bój z grzechem, dam skosztować manny ukrytej w Skrzyni Przymierza(*11) i wręczę mu dowód ułaskawienia(*12), na którym wypiszę jego nowe imię(*13). Nikt wcześniej nie pozna mojego wyroku. Jako pierwszy znać go będzie ten, któremu zostanie on wręczony(*14).
══════════
(*1) Pergamon – miasto leżące około 110 km na północ od Efezu. W tamtych czasach był to ośrodek pogańskich kultów: Zeusa, Asklepiosa i Dionizosa. Nad całą okolicą dominował ogromny ołtarz Zeusa, przechowywany dziś w Muzeum Pergamońskim w Berlinie. W następnym wersecie ołtarz ten jest nazwany „tronem szatana”.
(*2) Por. Iz 49,2; Hbr 4,12-13 oraz Ap 1,16; Ap 2,16; Ap 19,15.
(*3) Na wzór tego ołtarza August Cezar kazał wznieść w Rzymie ołtarz o znaczącej nazwie: Ara Pacis (Ołtarz Pokoju). Jego budowę ukończono w 9 r. n.e. Widać w tym pod co szatan lub się podszywać.
(*4) Antypas był uczniem Jana, który ustanowił go zwierzchnikiem kościoła w Pergamonie. Wg źródeł pozabiblijnych został zamordowany w tym mieście w roku 92, a więc za panowania cesarza Domicjana.
(*5) Por. 2 P 2,15; Jud 11.
(*6) Nawiązanie do wydarzeń przedstawionych w Lb 25,1-3 wraz z Lb 31,16 gdzie jest mowa o spożywaniu pokarmów przeznaczonych dla bożków. Za czyny popełnione przez Izraelitów w Szittim Słowo Boże obwinia Balaama (o którym czytamy też w Lb 22,2 – 24,25). Balaam był prorokiem, do którego przemówił Bóg zakazując mu angażowania się przeciw Izraelowi. Jednak Balaam, kierowany chciwością, chciał w jakiś sposób otrzymać wynagrodzenie obiecane mu przez króla Balaka i szukał kompromisowego rozwiązania pomiędzy Słowem, które otrzymał od Boga, a pragnieniem zysku. Zamiast radykalnie zastosować się do Bożego polecenia szukał luki, dzięki której mógłby zyskać obiecaną mu zapłatę nieprawości. W konsekwencji Izraelici, zamiast pozbyć się wszystkich Moabitów (symbol pozbycia się grzechu) zaczęli obcować seksualnie z Moabitkami (symbol zdrady, odstąpienia od Boga) i idąc ich śladami zaczęli dopuszczać się bałwochwalstwa.
(*7) Gr. porneia.
(*8) Dosł. „nikolaici”. Chodzi o sektę promująca hedonistyczny styl życia. Zob. Ap 2,6 wraz z przypisem.
(*9) Por. Iz 49,2; Hbr 4,12-13 oraz Ap 1,16; Ap 2,12; Ap 19,15.
(*10) Dosł. „zwyciężającemu” – por. przypis do Ap 2,7.
(*11) Manna była pokarmem z Niebios – darem Boga dla głodnych Izraelitów, którzy wędrowali po pustyni (Wy 16,14-21). Niewątpliwie była ona symbolem przyszłej uczty, jaka zostanie wydana przez Chrystusa (Mesjasza) dla Jego Oblubienicy. W Wy 16,31-34 zapisane jest, że jeden omer (objętość ok. 2,2 l) manny został ukryty w Skrzyni Przymierza na świadectwo dla przyszłych pokoleń.
(*12) Dosł. „biały kamyk”. W antycznych sądach używano białych i czarnych kamyków do głosowania przed orzeczeniem wyroku. Czarny kamyk był skazujący, biały zaś uniewinniający (ułaskawiający). Wg Ap 20,11-15 wszyscy ludzie staną na Bożym Sądzie, który będzie odbywał się dwuetapowo. Najpierw zostanie rozstrzygnięta kwestia zbawienia wg tego czy ktoś zanurzył się w Chrystusa i w Nim wytrwał (czy został wpisany do Chrystusowej Księgi Życia). Drugim etapem będzie: (a) dla zbawionych (ułaskawionych) – rozdanie nagród, (b) dla potępionych – orzeczenie zakresu ich kary. Ten etap dokona się w oparciu o zarejestrowane czyny każdego człowieka.
(*13) Imię w kulturze semickiej zawsze miało odniesienie albo do osobowości i charakteru osoby, albo do sprawowanej godności. Nadawanie imienia było prawem królów wobec ich poddanych i wyrażało ich wyższość nad nimi.
(*14) Tylko Bóg zna motywy serc ludzkich i wie, kto jest naprawdę uczniem Jezusa, a kto takiego tylko udaje. W Dniu Odpłaty ta sprawa zostanie ujawniona, ale nikt wcześniej nie ma prawa dokonywać o kimkolwiek jakichkolwiek osądów. Wyrok bowiem leży wyłącznie w gestii Chrystusa (po. J 5,22; Rz 8,22; 1 J 3,2). Istnieje jednak wyraźna różnica pomiędzy ferowaniem wyroku (osądzaniem), a ocenianiem (badaniem) czyjegoś nauczania i postępowania. Słowo Boże wręcz nakazuje nam dokonywać zdrowych ocen i rozpoznawać ludzi oraz duchy zwodnicze. W 1 J 4,1 znajdujemy polecenie badania duchowości postaci, z którym się spotykamy. To samo znajdujemy w 2 Kor 13,5; Ef, 5,10; 1 Tes 5,21. Należy badać nauczanie i postępowanie innych pod kątem ich zgodności z Bożym Słowem. To szalenie ważna reguła dla zachowania zdrowia duchowego.
