AngielskiPrzejdę teraz do kolejnej sprawy, o której piszecie, czyli do spożywania pokarmów, które były złożone bóstwom w ofierze(*1). Jak to piszecie: „każdy z nas ma odpowiednie dla siebie poznanie(*2)”. Trudno się z tym nie zgodzić, ale przecież nie o to chodzi w Bożej postawie ofiarnej miłości, gdyż wiedza w życiu wspólnoty Bożego ludu nie jest najistotniejsza. Pamiętajcie, że wszelkiego rodzaju „wiedza” wbija w pychę, a tym, co rzeczywiście buduje Ciało Chrystusa, jest postawa ofiarnej miłości. Jeśli więc ktoś jest przekonany, że ma „stosowne poznanie” lub „pełną wiedzę”, to jeszcze nie wie, co tak naprawdę wiedzieć powinien(*3). Zaś ten, kto prawdziwie miłuje Boga, patrzy na wszystkie sprawy Jego oczami.
Tak więc jeśli chodzi o spożywanie pokarmów, które wcześniej były złożone jakimś tam „bogom” w ofierze, to po pierwsze należy podkreślić, że w całym wszechświecie nie ma bytów ani osób, które można by nazwać „bogami”, a ich wyobrażenia – obrazy czy posągi(*4) – nie mają w sobie żadnych pierwiastków boskości, gdyż poza tym Jedynym i Prawdziwym, który jest w Niebiosach, nie ma żadnego innego Boga. A jeśli nawet inni traktują pewne postaci, zarówno niebiańskie, jak i ziemskie, z honorami należnymi jedynie Bogu – ciągle bowiem słyszymy o jakichś „bogach” lub „panach” – to jednak my wytrwale składamy hołd Jedynemu Bogu i Ojcu, którego nazywamy Abba. Od Niego bowiem wszystko pochodzi i dla Niego również my sami istniejemy. On również jest jedynym PANEM, który objawił się w Jezusie Chrystusie, przez którego wszystko zostało stworzone i dokonane(*5).
══════════
(*1) Kolejnym poruszanym w tym liście tematem jest spożywanie pokarmów, które pochodziły z ofiar, składanych przez pogan swoim bożkom. Według pogańskich zwyczajów znaczną część tych ofiar pogańscy kapłani przekazywali ofiarodawcom do ich użytku. Ci z kolei albo spożywali je sami, albo zapraszali znajomych czy sąsiadów na wspólny posiłek organizowany w pogańskiej świątyni lub we własnym domu. Czasami oddawali to mięso do miejskich rzeźni, gdzie było dalej sprzedawane razem z mięsem pochodzącym ze zwykłego uboju. Niektórzy z wierzących mieli problem ze spożywaniem takich pokarmów. Z jednej strony bowiem chcieli unikać udziału w jakimkolwiek bałwochwalstwie, z drugiej zaś nie chcieli unikać kontaktów ze znajomymi, którym pragnęli głosić Chrystusa. Stawali więc w swych sercach wobec konfliktu etycznego. Wielu z nich zastanawiało się czy mogą brać udział w ucztach pogańskich? Czy mogą kupować mięso, które może przecież pochodzić z ofiar pogańskich? Czy wierzący, zaproszony na obiad przez sąsiada nie będącego chrześcijaninem, może spożywać wszystkie podawane mu potrawy? We wspólnocie wierzących w Koryncie trwała ożywiona dyskusja na te tematy. Nie mogąc znaleźć konsensusu zadali Pawłowi stosowne pytania. Apostoł odnosi się do nich w trzech kolejnych rozdziałach.
(*2) Paweł zgadza się z tymi, którzy twierdzili, że spożywanie pokarmów z pogańskich świątyń, nie jest jakimkolwiek bałwochwalstwem, o ile produkty te człowiek traktuje w czysto materialny sposób, jako zwykły posiłek. Zwraca jednak uwagę, iż we wspólnocie sprawa ta nie musi być tak prosta, jakby niektórym się to wydawało. Wielu wierzących może mieć bowiem inną wrażliwość sumienia i w związku z tym mogą w różny sposób podchodzić do tego zagadnienia. Apostoł uwypukla fakt, że „wiedza” nie ma nic wspólnego z postawą ofiarnej Bożej miłości agape. Podkreśla jednak, że ważniejszą od wszelkiego poznania (wiedzy) jest postawa ofiarnej miłości, którą to wierzący powinni się kierować w relacjach między sobą.
(*3) Częste powtarzanie słowa gnosis („wiedzieć”, „poznać”) w różnych formach jest najwyraźniej świadomym zabiegiem retorycznym Pawła. W pewien sposób odnosi się on tu z ironią do pychy tych, którzy puszą się swym „zrozumieniem” Bożych spraw.
(*4) Apostoł rozpoczyna tu długi wywód, który finalizuje mocnym stwierdzeniem dopiero w dwudziestym wersecie dziesiątego rozdziału.
(*5) Por. Kol 1,15-16.
