AngielskiPodobnie i wy, niczym żywe kamienie, jesteście używani przez Najwyższego do zbudowania zupełnie nowej, duchowej świątyni, w której – poddając się procesowi uświęcenia – macie do spełnienia rolę nowego rodzaju kapłaństwa(*1) powołanego w Jezusie Chrystusie do tego, by składać Bogu duchowe ofiary(*2), które są Mu tak bardzo miłe. W Piśmie tak o tym jest powiedziane:
Oto umieszczam na Syjonie cenny i wybrany kamień spajający(*3).
Kto na Nim oprze swoje zaufanie, ten się nie zawiedzie(*4).
Dla was, wierzących(*5), ma On niezwykłą wartość, lecz dla tych, którzy nie ufają Bogu – Ten, który jest głównym kamieniem spajającym(*6) Bożej budowli – stał się kamieniem, którym wzgardzili budowniczowie. Dlatego dla nich jest kamieniem potknięcia – skałą, która na nich runie(*7). A potykają się wszyscy, którzy nie są posłuszni Bożemu Słowu, co zresztą jest naturalną konsekwencją postawy ich serca. Wy natomiast, którzy zaufaliście Słowu Najwyższego, zostaliście włączeni do ludu szczególnej misji(*8). Staliście się bowiem narodem Najwyższego Króla, Jego kapłanami, ludem świętym(*9), który przez Boga został wykupiony, aby stanowić Jego własność i rozgłaszać naturę i charakter Tego, który wezwał was ze świata ciemności do swej zachwycającej światłości. Kiedyś nie byliście ludem Bożym, teraz jednak nim już jesteście(*10). Kiedyś byliście nie-umiłowanymi(*11), teraz jednak zostaliście objęci Bożym zmiłowaniem.
—————
(*1) To niezwykła prawda, o której dowiadujemy się z ust Piotra. Jest to tak niesamowita zmiana w stosunku do systemu ofiarniczego kultywowanego w czasach ST, że dla wielu Żydów była ona niewyobrażalna, wręcz nie do zaakceptowania. Por. 1 P 2,9 oraz Ap 1,6.
(*2) Por. Ps 40,7.
(*3) Dosł. „głowicę węgła”. Inni tłumaczą: „kamień węgłowy” lub „kamień węgielny”. To proroctwo z Ps 118,22 przyrównywało (w formie metafory) Mesjasza do głównego kamienia spajającego wznoszonego sklepienia. Funkcją takiego zwornika – w tradycyjnej budowli, gdy nie znano jeszcze cementu – było przenoszenie obciążeń węgła, czyli narożnika dwóch stykających się ścian lub schodzących się łuków sklepienia. Był to więc kamień, który umieszczony wysoko w łuku, spajał całą budowlę, był jej zwornikiem. Z powodu największych obciążeń, jakie przenosił ów element budowli, był on przez architekta czy konstruktora budynku bardzo starannie dobierany i troskliwie obsadzany. W dawnych czasach na kamieniu tym często zapisywano imię twórcy budynku. Dziś, w dobie użycia betonów konstrukcyjnych, funkcja takiego zwornika budowli jest coraz częściej mało zrozumiała. Por. Mt 21,42; Mk 12,10; Łk 20,17 oraz Dz 4,11.
(*4) Cały werset – por. Iz 28,16.
(*5) Piotr przestaje podkreślać szczególną rolę Żydów jako narodu wybranego do pewnej misji (narodu, który był pierwociną LUDU BOŻEGO), lecz zwraca się ku podkreśleniu, że nowość zrozumienia czym jest faktycznie LUD BOŻY, polega na zrozumieniu, że przeminęło już kastowe kapłaństwo ST, a nowe, królewskie kapłaństwo, obejmuje cały LUD BOŻY i nie bazuje już na etniczności, lecz na osobistej wierze – osobistym zaufaniu Bogu – każdego członka tego LUDU.
(*6) Por. Ps 118,22 oraz przypis do Ef 2,20.
(*7) Por. Iz 8,14 oraz Rz 11,9.
(*8) Dosł. „jesteście wybrani” – w sensie: wybrani „do realizacji czegoś, do pewnej misji”. Boże „wybranie” nie jest i nigdy nie było jakimś stanem ekskluzywizmu jakościowego, ale zawsze wybraniem „do realizacji czegoś”. W taki sam sposób również Izrael został wybrany (jako pierwocina ludu Bożego) do misji rozgłoszenia chwały Jedynego Boga oraz Jego planu zbawienia przez zapowiadanego Mesjasza. Niestety, jako naród w całości, nie zrealizował on tej misji, gdyż opacznie zrozumiał całą ideę wybrania, postrzegając ją jako ekskluzywizm etniczny, a nie jako wybranie do realizacji powierzonego mu celu. Zafiksowali się na błędnej przesłance, dlatego potknęli się i upadli (oczywiście nie wszyscy. Była pewna grupa tzw. Reszta, która rozumiała ten cel i go wypełniała).
(*9) Por. Ap 20,6.
(*10) Por. Ef 2,12-13.
(*11) Określenia zaznaczone w wersecie 10 kursywą odnoszą się do proroctw zawartych w Oz 1,6-9 i Oz 2,25, a dokładnie do imion dzieci proroka Ozeasza, jakimi Bóg kazał mu je nazwać. Miały one znaczenia symboliczno-prorocze i ukazywały stosunek Boga do ludu. Jedna z córek proroka miała na imię Lo-Ruchama, co znaczyło „Nie-umiłowana”, a syn nazywał się Lo-Ammi, co znaczyło „Nie-jesteś-moim-ludem”. Historia Ozeasza, do której odwołuje się tutaj Apostoł Piotr wyraźnie pokazuje, że cezurą w relacji pomiędzy Bogiem a człowiekiem jest wiara (zaufanie) tego ostatniego wobec Najwyższego.
