AngielskiDwunasty Apostoł (po zdradzie Judasza), którego powołał sam Jezus Chrystus(*1). Z pochodzenia Hebrajczyk z pokolenia Beniamina i faryzeusz. Posiadał obywatelstwo rzymskie od urodzenia (por. Dz 22,25-28). Pochodził z Tarsu w Cylicji, gdzie urodził się prawdopodobnie w 7 r. n.e. Jego oryginalne hebrajskie imię to Szaweł („Wyproszony”, „Wymodlony”). Człowiek ten zdobył staranne wykształcenie u znanego rabina Gamaliela (por. Dz 22,3), którego do dzisiaj zalicza się w poczet siedmiu największych żydowskich rabinów starożytności. W tym czasie Szaweł mieszkał w Jerozolimie i był mocno zaangażowany w prześladowania pierwszych uczniów Chrystusa (por. Dz 8,1-3; Dz 9,1-3). Po dramatycznym przeżyciu osobistego spotkania z Chrystusem ok. 36 r. n.e. (Paweł miał wówczas najprawdopodobniej 29 lat), o którym czytamy w Dz 9,3-9, stał się jednym z najaktywniejszych i najbardziej oddanych głosicieli Chrystusa w I w. Z tego powodu zyskał w teologii przydomek Apostoła Narodów. W Ga 2,7-9 znajdujemy informację, że podczas spotkania Piotra i Pawła w Jerozolimie około roku 50 (co miało miejsce ok. 14 lat po zwrocie w życiu Pawła – por. Ga 2,1-2) zapadły znaczące decyzje. Podczas gdy Piotr miał się skupić na głoszeniu wiary w Chrystusa Żydom, Szaweł miał się skoncentrować na tym samym wśród nie-Żydów (tzw. pogan). Być może z tego powodu, aby minimalizować bariery kulturowe, Apostoł, głosząc Chrystusa w środowiskach nieżydowskich, zaczął wkrótce posługiwać się zlatynizowaną wersją swojego imienia – Paulus (Paweł), co też mogło mieć oparcie w jego rzymskim obywatelstwie. Z racji pochodzenia, wykształcenia oraz obywatelstwa Apostoł Paweł znał przynajmniej trzy języki: hebrajski, aramejski i grecki. Być może znał ich więcej, na co może wskazywać zapis 1 Kor 14,18.
Apostoł Paweł (obok Apostoła Jana) zostawił po sobie największą spuściznę teologiczną, która radykalnie wpłynęła na oddzielenie się biblijnego chrześcijaństwa od obrzędowego judaizmu. Chociaż sam był Żydem świetnie wykształconym w Prawie Mojżeszowym (por. Dz 22,3) i do końca zachował w sercu wielką miłość do swego narodu, to jednak wszystko, co w jego życiu było związane ze starym religijnym życiem wg Prawa i tradycji żydowskiej, ostatecznie uznał „za wielką stratę” (por. Flp 3,8).
Zachowane dokumenty pisarzy wczesnochrześcijańskich zdają się potwierdzać fakt, że Apostoł Paweł poniósł śmierć męczeńską w Rzymie w roku 67 n.e. (w wieku 60 lat), podczas swego drugiego uwięzienia.
══════════
(*1) Niektórzy za dwunastego Apostoła, powołanego w miejsce Judasza, uważają Macieja, jednak ten człowiek (pomimo głosowania zarządzonego przez popędliwego, jak zawsze, Piotra – por. Dz 1,20-26) nie spełniał podstawowej kwalifikacji apostolstwa – osobistego powołania przez Jezusa Chrystusa.
