AngielskiInnym razem, gdy przebywali na osobności, Jezus swoim zwyczajem modlił się. Gdy skończył podszedł do Niego jeden z uczniów(*1) i poprosił:
— PANIE, naucz nas jak powinniśmy się modlić, podobnie jak i Jan(*2) nauczył swoich uczniów.
Wtedy Jezus powiedział:
— Gdy chcecie się modlić, kierujcie swe słowa i myśli do Boga(*3) w taki sposób:
Abba(*4), nasz Ojcze, tylko Ty jesteś Święty!
Niech Twoje Królestwo szybko już nastanie(*5),
Prosimy, abyś obdarzył nas dzisiaj pokarmem,
którego codziennie tak bardzo nam potrzeba.
I uwolnij nas od naszych przewinień,
ponieważ(*6) i my to czynimy wobec naszych dłużników(*7)!
Nie poddawaj nas też zbyt wielu próbom(*8).
I dalej wyjaśniając im kwestie modlitwy powiedział:
— Wyobrażacie sobie, że ktoś ma prawdziwego przyjaciela. Czy gdyby ów człowiek udał się do swego przyjaciela w środku nocy z prośbą, tamten odmówiłby mu? Czy gdyby powiedział: „Przyjacielu, pożycz mi, proszę, trzy chleby, gdyż przybyli do mnie niespodziewani goście, a ja nie mam czym ich przyjąć”, to jego przyjaciel nie wstając z łóżka odkrzyknąłby tylko: „Daj mi spokój! Czy nie widzisz, że drzwi są zaryglowane i całą rodziną śpimy już od dawna? Nie wstanę teraz i nie zrobię tego!”? Zapewniam was, że ten człowiek – choćby nie wstał pomimo łączącej ich przyjaźni – to z pewnością podniesie się z powodu jego natręctwa i da mu to, co potrzebne. Dlatego mówię wam: proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; pukajcie, a zostanie wam otworzone(*9)! Bo każdy, kto prosi, w końcu otrzymuje; kto szuka, ten znajduje; a pukającemu w końcu zostanie otworzone!
A który z was, ojców, gdyby syn poprosiłby go o rybę, dałby mu węża, lub gdyby poprosił o jajko, dałby mu skorpiona? Jeśli zatem wy – choć zepsuci jesteście – potraficie swym dzieciom dawać dobre dary, o ile bardziej Ojciec z Niebios, obdarzy zdolnością duchowego uświęcenia(*10) tych, którzy Go o to wytrwale proszą.
————–
(*1) Tekst sugeruje, że Jezusa otaczała wówczas nie tylko grupa Dwunastu, ale większa ilość uczniów. Być może było to 72 albo więcej.
(*2) Chodzi o Jana Chrzciciela.
(*3) Fraza „kierujcie swe słowa i myśli do Boga” jest kontekstowo-dynamicznym ekwiwalentem słowa gr. lego, które w koine znaczy „mówić [składnie i z rozmysłem]”. W NT spotykamy również inny czasownik tłumaczony jako „mówić”. Jest to laleo. Czasownik lego odróżnia się od laleo tym, że opisuje pełne zaangażowanie intelektualne, podczas gdy laleo opisuje nieprzemyślane paplanie, a nawet bezsensowny bełkot o jakim czytamy w Iz 28,7-13.
(*4) W oryginale greckiego tekstu słowo to nie występuje w tym miejscu, ale wiemy, że właśnie tak po aramejsku Jezus rozpoczynał swe modlitwy do Ojca. Grecki tekst niestety nie oddaje w pełni dynamiki języka aramejskiego. Jednak w Rz 8,15 oraz Ga 4,6 zachowały się ślady takiego użycia słowa Abba.
(*5) Por. Łk 17,20-21.
(*6) Gr. gar – spójnik, partykuła podstawowa wyrażająca związek przyczynowy (bowiem, ponieważ, gdyż). Uczeń Chrystusa ma w Nim przywilej proszenia i otrzymania Bożego przebaczenia jedynie wtedy, gdy sam z serca wybacza swoim winowajcom.
(*7) Jezus użył tu słowa ofeiletes, które oznacza dłużników, przede wszystkim finansowych. Dopiero w wersetach 14-15 użył innego słowa, które oznacza innego typu winy lub występki: paraptoma.
(*8) Gr. peirasmos. Ten rzeczownik pochodzi od czasownika peiradzo, który można tłumaczyć jako „test” czy „próba”, ale także jako „pokusa”, w zależności, kto jest inicjatorem tego działania. Najlepszym obrazem tej sytuacji jest tzw. kuszenie Jezusa na pustyni opisane w Mk 1,12. Dowiadujemy się tam, że Jezus został wyprowadzony na pustynię przez Bożego Ducha, ale kuszony był przez szatana. Gdy Bóg poddaje wiarę człowieka próbie, często zjawia się szatan, aby w tym samym czasie go kusić. Przypomina to nieco sytuację na egzaminie maturalnym (tzw. egzaminie dojrzałości), który młodzi ludzie składają, by udokumentować dojrzałość swojej wiedzy, ale w trakcie jego trwania są też kuszeni, by ściągać, co jest przeciwne podstawowej idei tego egzaminu. Ważne jest jednak, by w takich sytuacjach zawsze pamiętać, jak Jezus zachowywał się w chwilach pokusy (por. Mt 4,4; Mt 4,7; Mt 4,10) oraz o tym, co pisał Paweł w 1 Kor 10,13.
(*9) Wszystkie określenia podane przez Jezusa opisują nie tylko wytrwałość, ale i pokorę w staraniach modlitewnych.
(*10) Gr. pneuma hagion. Te słowa występują w tekście greckim bez rozróżnienia liter na duże czy małe, a także bez żadnych rodzajników – inaczej więc niż w określeniu to Pneuma to Hagion („Duch Tego Jedynego, Który Jest Święty”), które opisuje bardzo konkretnie Ducha Świętego Boga, gdyż zawiera dwa rzeczowniki z dwoma rodzajnikami określonymi. Język polski nie oddaje dobrze sensu takich rodzajników, ale w ang. byłoby to: „the”, a w niem.: „der”. Z uwagi na fakt, że określenie pneuma hagion zawiera jeden niedookreślony rzeczownik (pneuma) i przymiotnik (hagion) opisuje ono raczej duchową postawę serca, które pragnie lgnąć do świętości. Jezus zaleca zanoszenie w modlitwie do Boga próśb o taką przemianę serca, aby było ono wypełnione pragnieniem dążenia do świętości, na wzór Bożej świętości (por. 1 P 1,15-16).
