2 List Piotra 1,16-21 (NPD)

Nie jesteśmy bowiem ludźmi, którzy uwierzyli jakimś bajkom lub naiwnie polegają na wymyślonych mitach. Wręcz odwrotnie, jako świadkowie chwały i potęgi(*1) PANA naszego  Jezusa Chrystusa, daliśmy wam poznać moc, z jaką On zjawi się tu powtórnie.  Jego Boska cześć i chwała, które ma z Ojca, objawiły się w słowach, jakie nad Nim zabrzmiały: „To jest mój Syn umiłowany, w którym złożyłem wszystkie me postanowienia”(*2).  I chociaż – gdy towarzy­szyliśmy Jezusowi na świętej górze(*3) – osobiście słyszeliśmy wspomniany głos z Niebios,  to jednak uważamy, że mocniejszym od naszego doświadczenia jest fakt zrealizowania się wszystkich proroctw, które w Pismach zostały zapisane o Chrystusie(*4). Dobrze więc czynicie trzymając się ich niczym lampy, która świeci w ciemnościach. Czyńcie tak do czasu, aż On sam – niczym Poranna Gwiazda – rozświetli wszelki mrok waszych serc(*5).  A i to jeszcze powinniście wiedzieć, że żadne proroctwo zawarte w Bożym Słowie nie powinno być interpretowanie czy roztrząsane oddzielnie(*6), to znaczy w oderwaniu od całego Pisma.  Albowiem wszystkie proroctwa, jakie się w nim znalazły, zostały tam umieszczone nie decyzją człowieka, lecz pojawiły się tam z woli Boga – przekazane ustami ludzi, których Duch Uświęcenia, prowadził w tej sprawie(*7).

══════════

(*1) Zob. Mt 17,1-8; Mk 9,2-8; Łk 9,28-36.

(*2) Por. Mt 17,5; Mk 9,7. Fraza „(…) w którym złożyłem wszystkie moje postanowienia” jest różnie tłumaczona. Niektórzy przekładają ją „w którym znalazłem upodobanie”. Kluczem jest zrozumienie greckiego słowa eudokeo, które obok znaczenia uznawania kogoś lub czegoś za dobre i posiadania w tym upodobania, oznacza również ustanowienie woli, złożenie postanowienia. Redakcja NPD wybrała to drugie znaczenie, z uwagi na kontekst oraz logiczne jej powiązanie z całym przesłaniem NT. To przesłanie jest jednym z najważniejszych drogowskazów, jakie Bóg dał człowiekowi. Jest ono wielokrotnie powtórzone i potwierdzone w wielu miejscach Pisma. Wystarczy spojrzeć choćby na: Dz 4,12; J 3,16; Rz 10,13. W Łk 9,35 opisywane tu wydarzenie zostało zrelacjonowane jest nieco inaczej: „To jest Syn mój wybrany”, co również znakomicie przekłada się na zrozumienie, że Bóg wybrał by w Chrystusie złożyć wszystkie swoje postanowienia.

(*3) Por. Mt 17,2-5; Mk 9,2-7.

(*4) Stary Testament dla współczesnego ucznia Chrystusa ma szczególną wagę ze względu na: (a) świadectwo wypełnienia się ponad 700 proroctw o Chrystusie w osobie Jezusa z Nazaretu; (b) proroczą symbolikę odkupienia jakie jest dostępne jedynie w Chrystusie; (c) naukę, która wynika z obserwowania Bożego charakteru i sposobu w jaki Najwyższy obchodzi się ze swym ludem i progresji Jego kolejnych przymierzy z ludzkością w ogólności i z ludem, który jedynie w Nim pokłada całą swoją ufność. Błędem jest jednak wczytywanie się w ST i wyciąganie z niego pochopnych wniosków, zanim ktoś nie pozna dokładnie i wszechstronnie nauczania zawartego w NT.

(*5) Por. 2 Kor 4,6 oraz J 1,4-5.

(*6) Niektóre przekłady tłumaczą słowo idias jako „prywatnie” lub „samodzielnie”, co jednak stoi w ewidentnej sprzeczności z 1 J 1,20.27. Zasadniczym znaczeniem słowa idias jest „oddzielnie”, „w wydzielony sposób” (w sensie „w sposób wyrwany z kontekstu”). Chodzi więc o tragiczną w skutkach praktykę wyrwania z kontekstu wersetów biblijnych (w tym proroctw i obietnic) i po takim ich wyizolowaniu, woluntarystyczne ich interpretowanie. Niestety, taka maniera w obecnych czasach stała się bardzo powszechna. Mało kto, nawet wśród teologów, zwraca dziś uwagę na kontekstualność interpretacji poszczególnych proroctw (czy innych fragmentów Bożego Słowa). Niewielu rozważa je w świetle przekazu całego fragmentu, akapitu, księgi czy całej Biblii, a przedstawiane interpretacje Bożego Słowa coraz częściej spełniają wymagania tuby ideologicznej danej organizacji religijnej (por. także 2 Tm 3,16-17), zamiast być wyrazem uczciwego poszukiwania Prawdy.

(*7) Oznacza to, że natchnionym jest całe Słowo Boże, w swoim pełnym brzmieniu, a nie ludzie, którzy je spisywali. Nie można również mówić o natchnieniu wyrywanych z kontekstu wersetów biblijnych, ani o natchnieniu proroctw w interpretacji oderwanej od biblijnego kontekstu i całego przesłania Pisma św.