AngielskiI pamiętajcie: ofiarna Boża miłość nigdy się nie poddaje – ona nigdy nie ustaje(*1)! Nie jest jak dar prorokowania, który kiedyś okaże się zbędny, albo jak dar przemawiania w obcych językach, który kiedyś zostanie cofnięty, ani jak „wiedza” czy „poznanie”, które w pewnym momencie staną się bezużyteczne(*2). Teraz bowiem poznajemy jedynie częściowo i rozumiemy(*3) tylko fragmentarycznie. Ale gdy nastanie czas pełnego objawienia, wówczas dary, które teraz mamy z uwagi na częściowe poznanie, staną się zbędne. Podobnie jest w życiu. Gdy byłem dziecięciem(*4), mówiłem jak dziecię, myślałem jak dziecię i planowałem jak dziecię, lecz kiedy stałem się dojrzały, przestałem myśleć w dziecięcy sposób. Tak samo ma się rzecz z naszym poznaniem Bożych spraw i wzrostem w wierze. Obecnie nasz wgląd w sprawy Niebios jest ograniczony i bardzo nieostry, jakby odbity w starym, zaśniedziałym lustrze(*5). Wielu spraw nie jesteśmy w stanie właściwie poznać i zrozumieć. Lecz kiedy Bóg w końcu odsłoni przed naszymi oczami pełnię swej rzeczywistości, wówczas staniemy z Nim twarzą w twarz(*6) i wszystko zrozumiemy jak należy. Obecnie tylko po części poznajemy Boże realia, lecz kiedy już nadejdzie właściwy czas, doświadczymy Jego rzeczywistości w całej pełni – przenikniemy ją tak, jak ona teraz przenika nas. Jednak do tego momentu mamy kierować się wiarą, nadzieją i Bożą postawą ofiarnej miłości. Z tych trzech zaś największe i najważniejsze znaczenie ma wzorowana na Bogu postawa ofiarnej miłości!
══════════
(*1) Gr. ekpipto oznacza „wyczerpanie się”, „upadnięcie”, „zgaśnięcie”, „skończenie się”.
(*2) Apostoł odnosi się tu do wcześniej (w rozdz. 8) podejmowanych spraw, a także do 1 Kor 12,8 i 1 Kor 13,2.
(*3) Dosł. „prorokujemy”. Dar proroctwa polega zasadniczo na wyjaśnianiu zaistniałej sytuacji w duchowej perspektywie. Wiele osób myli ten dar w przepowiadaniem przyszłości, jednak w Biblii prorocy PANA czynili to niezwykle rzadko. Oni głównie zajmowali się wyjaśnianiem Słowa PANA w konkretnych sytuacjach życia ludzi lub narodów. Żydzi rozumieli to bardzo dobrze, dlatego w ich kanonie Proroków znajdują się inne księgi biblijne niż w rozumieniu współczesnych zachodnich teologów. Np. Księga Daniela u Żydów zaliczana jest do kategorii „Pisma”, a Księga Jozuego czy Księga Sędziów do kategorii „Prorocy”.
(*4) Gr. nepios – słowo to opisuje niemowlaka.
(*5) Dosł. „widzimy jak w zwierciadle”. Być może – jak twierdzi część komentatorów – można zrozumieć te słowa jak w 2 Kor 3,18 – czyli, jako porównanie do patrzenia w niedoskonałe w antyczne lustro, w którym z wolna zaczynamy dostrzegać naszą przemianę, co świadczyłoby o mozolnym procesie kształtowanie się nas charakteru Chrystusa. Jednak zdaniem Redakcji NPD kontekst tego fragmentu nie sugeruje koncentrowania się na sobie, ale na próbie wejrzenia w Bożą rzeczywistość, co dla człowieka ma moc przemieniającą jego serce i ducha. Takie wglądanie w strefę, gdzie ktoś nie ma dostępu, można zrealizować „przy pomocy zwierciadła”, które ustawione pod odpowiednim kątem, pozwala człowiekowi zajrzeć tam, gdzie on sam nie ma dojścia. Efekt ten wykorzystują np. peryskopy. Takie zrozumienie tego fragmentu mówi o wglądaniu do nieznanej człowiekowi rzeczywistości, o spoglądaniu z poziomu świata, który jest „poniżej” do świata, który jest „powyżej”. Takie „patrzenie” jest siłą rzeczy bardzo ograniczone. Warto też wiedzieć, że w czasach Pawła lustra wyrabiane były z polerowanych kawałków metalu, które nie miały równej powierzchni, w związku z czym wyginały i zniekształcały odbijany obraz, co przy wielkim współczynniku tłumienia odbicia, powodowało efekt pasujący do opisanego tu przez Apostoła.
(*6) Por. Mt 5,8; Mk 13,35; Ap 22,4.
