Wybranie Boże

Termin „wybranie” (gr. ekloge) oraz „wybrany” (gr. eklektos) w teologii reformowanej funkcjonuje głównie w związku z → teorią predestynacji. Jednak analiza etymologiczna tego słowa wskazuje na istniejące pokrewieństwo semantyczne z terminem ekklesia opisującym społeczność ludu, który odpowiedział na Boże wezwanie. Stąd eklektos można tłumaczyć również jako określenie osoby, „która odpowiedziała na Boże wołanie (wezwanie)”. Gramatycznie rzecz biorąc, eklektos jest przymiotnikiem pochodzącym od czasownika eklegomai, który jest stroną zwrotną złożenia przyimka ek („z”, „przez”, „od”, „wy-”) oraz czasownika lego („mówić”, „wołać”, „wzywać”). Opierając się na nauczaniu Pisma św., nie ma możliwości zaakceptowania poglądu, że jedni ludzie są wybrani do zbawienia, a inni przeznaczeni do potępienia. Przeczy to bowiem objawionej → woli Bożej choćby z 1 Tm 2,4 oraz Dz 2,21; Rz 1,16; Rz 10,13. Tego rodzaju teologia prezentuje Boga nie jako przebaczającego Ojca, łaskawego Stwórcę i miłosiernego Zbawiciela, ale złośliwego demiurga, co jest absolutnie fałszywym obrazem, nieznajdującym potwierdzenia w Piśmie św.
Bóg bowiem pragnie zbawienia wszystkich ludzi, co potwierdza Apostoł Paweł zarówno w 1 Tm 2,4, jak i w Rz 1,16. Tak więc Boży wybór (decyzja) nie dotyczy ludzi, ale konkretnego planu zbawienia, który – co jest niezwykle istotne – został dla wszystkich ludzi ustalony jednakowo. Nie mamy zatem do czynienia z predestynacją personalną, ale z predestynacją planu zbawienia, który – zgodnie z suwerenną decyzją Boga – został wybrany, ustalony i zrealizowany W CHRYSTUSIE.