AngielskiGrecki termin ekklesia opisuje lokalne zgromadzenie ludu, który odpowiedział na Boże wezwanie. W przekładach tradycyjnych tłumaczone jest jako „kościół”, jednak nie w sensie jakiejkolwiek struktury organizacyjnej, lecz w odniesieniu do wspólnoty wierzących. Za każdym razem, gdy w Biblii znajdujemy słowo ekklesia, odnosi się ono do lokalnej społeczności wierzących w Chrystusa (por. Dz 15,41; Dz 16,5; Rz 16,4; Rz 16,16; 1 Kor 11,16; 1 Kor 16,19; 2 Kor 8,1; 2 Kor 8,19; 2 Kor 11,28; Ap 2,23).
Koncepcja, że Jezus ustanowił na Ziemi jeden Kościół powszechny, nie znajduje żadnego oparcia w Piśmie św. Koncepcja ta w ogóle nie miała żadnego znaczenia do czasu wydania przez Cesarza Teodozjusza edyktu tesalońskiego, którym w roku 380 ustanowił chrześcijaństwo rytu nicejskiego religią państwową Cesarstwa Rzymskiego. Inne ryty chrześcijańskie – zgodnie z tym edyktem – uznane zostały za heretyckie. Zostały one zdelegalizowane, a majątki ich wyznawców – skonfiskowane. Taki sojusz tronu z ołtarzem okazał się zgubny dla zachowania wierności nauczaniu Jezusa Chrystusa. Cesarz, dysponując siłą militarną oraz administracyjną, był sprawcą wprowadzenia do życia religijnego rozwiązań, których nie ma w Biblii.
