Serce człowieka

Serce – w antycznym rozumieniu semickim, niezależnie od jego fizycznego aspektu jako niezwykle ważnego wewnętrznego organu – było w człowieku ośrodkiem decyzyjnym. Nie było ono ośrodkiem uczuć (jak jest dziś postrzegane), gdyż takim ośrodkiem w rozumieniu żydowskim były nerki. Słowo Boże pokazuje, że serce jako ośrodek woli człowieka powinno być poddane Duchowi Bożemu, Jednak Biblia mówi także, iż: „Serce człowieka jest strasznie zdradliwe, bardziej przewrotne niż cokolwiek innego” (Jr 17,9 NPD). To samo podkreślał Jezus choćby w Mt 15,9. Z tego względu czyste i prawe serce (por. Hbr 10,22) ma dla Boga ogromną wartość, większą niż jakiekolwiek religijne obrzędy (por. Łk 6,45). Postawie serca człowieka w relacji do Bożego Słowa Jezus poświęcił swą najważniejszą przypowieść – o Siewcy (por. Mk 4,3-20). Przypomniał także, iż największe Boże przykazanie mówi o sercu: „Będziesz miłował PANA – Boga twego – całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem – ze wszystkich swoich sił” (Mk 12,30 NPD). Przemiana serca jest najistotniejszą częścią opamiętania się człowieka. Powinna ona prowadzić do odstąpienia od religijnej hipokryzji, o czym Jezus niezmiennie nauczał (por. Mt 15,7-8). Ociężałość serca może być dla wierzących pułapką, która sprawi, iż nie będą gotowi na powtórne przyjście Jezusa (por. Łk 21,34-36). Z drugiej strony pokój Boży w sercu wierzących jest tym, co ustrzeże ich myśli w Chrystusie Jezusie (por. Flp 4,7). Kluczem jest zatem dobre rozpoznawanie tego, co Boże Słowo wskazuje człowiekowi w jego sercu. Jeśli pokazuje, że coś jest grzechem, to osoba ta powinna unikać tego za wszelką cenę, niezależnie od wszystkiego, co na dany temat będą mówić bracia lub siostry w wierze. Bóg znajduje bowiem przyjemność w tym, gdy człowiek osobiście Go poszukuje i osobiście unika wszystkiego, co ma choćby pozór zła (por. 1 Tes 5,22). Jeśli ktoś rezygnuje z czegoś dla Boga, traktując to jako swój wyraz miłości do Najwyższego, to nikomu nie wolno tego kwestionować. Jezus i Jego Apostołowie podkreślali również, że przejawem prawdziwej postawy ofiarnej Bożej miłości wobec braci i sióstr w Chrystusie jest troska o dobro ich, a nie o własne. To bez wątpienia wymaga przede wszystkim właściwej decyzji serca człowieka. Dlatego wierzący powinni w życiu wszystko czynić z serca – jak dla PANA – a nie dla ludzi (por. Kol 3,22).