Opamiętanie się

Gr. metanoia. Termin ten oznacza dosłownie „przemianę myślenia”, „pełny zwrot w myśleniu i postępowaniu”. Czasami jest tłumaczony również jako „nawrócenie” lub „pokutowanie”. Słowo to pochodzi z terminologii militarnej, w której oznaczało zatrzymanie się oddziału wojska, jego zwrot o 180 stopni i marsz w przeciwnym kierunku. Zgodnie z nauczaniem Jezusa podstawowym warunkiem wejścia na drogę zbawienia jest opamiętanie się (gr. metanoia) z grzechu. Jest to bowiem zgodne z celem, dla którego Jezus przyszedł na Ziemię (por. Mt 1,21). Zbawienie jest jednym wielkim procesem uwalniania ludzi z grzechu, a dokładnie rzecz biorąc: z mocy grzechu (por. Rz 6,12-14), spod wpływów grzechu (por. Hbr 12,14), a także od konsekwencji (por. Kol 2,14; Ap 20,15) i obecności grzechu, co dokona się dopiero w eschatologicznej przyszłości (por. Ap 21,4). Spośród trzech greckich słów, które opisują proces opamiętania się człowieka z grzechu, jedno podkreśla emocjonalny element żalu i skruchy z powodu popełnionych grzechów (gr. metamelomai – np. Mt 21,29-32); drugie wyraża kompletne przestawienie całej umysłowej postawy (gr. metanoeo – np. Mt 12,41, Łk 11,32; Łk 15,7.10); trzecie zaś oznacza zmianę kierunku postępowania w życiu, wymianę jednego celu życiowego na inny (gr. epistrefo – np. Mt 13,15; Łk 17,4; Łk 22,32). Nawrócenie się z grzechu nie ogranicza się jedynie do sfery umysłu: ono angażuje całego człowieka, jego intelekt, wolę i uczucia (por. 1 Tes 5,23). Jezus oczekuje, że na nowej drodze życia, która otwiera się przed człowiekiem po nawróceniu, wszyscy będą poddani prowadzeniu Bożemu w Słowie i Duchu Chrystusa.
Wzywanie Izraelitów do nawrócenia (opamiętania się) było również główną osią misji Jana zwanego Chrzcicielem (por. Mk 1,4; Dz 13,24). W ten sposób przygotowywał ich do przyszłego nauczania Jezusa (por. Mt 4,17).
Dramatem współczesnego światowego chrześcijaństwa jest postępujący zanik głoszenia tego, do czego wzywał Jezus. W swoim nauczaniu nie stosował on współczesnych, zręcznie spreparowanych modeli socjotechnicznych, nie wygłaszał afirmacyjnych czy w inny sposób „przymilnych” kazań, lecz wzywał ludzi do opamiętania się (nawrócenia, pokuty). Głoszenie Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie nie polega zatem na głaskaniu ludzi po głowach i epatowaniu ich głębią Bożej miłości, która jest zarezerwowana jedynie dla Bożych dzieci. Owszem, Jezus w czasie swej służby pokazał, iż wobec wszystkich ludzi należy mieć przychylną postawę, jednak głoszenie Dobrej Wiadomości o Bożym Królestwie polega również na wzywaniu ludzi do opamiętania się i wydania owocu przemiany myślenia (nawrócenia). Bez głoszenia Bożego Sądu, który dokona się nad wszelkim grzechem, buntem i nieposłuszeństwem Słowu Bożemu, nie ma prawdziwej ewangelizacji. To z ust samego Chrystusa pochodzi większość biblijnego nauczania o Piekle i wiecznym potępieniu. Jezus jednak nigdy nie mówił tego, by ludzi zastraszać, ale aby ich ostrzec. Uczciwość wobec innych wymaga głoszenia im CAŁEJ PRAWDY.
Prawdziwe opamiętanie się zawsze prowadzi człowieka do porzucenia grzechu, fałszywe – niczego w nim nie zmienia. Fałszywe opamiętanie (fałszywe nawrócenie), choćby najbardziej religijne, pozostawia człowieka w jego naturalnym środowisku – tzn. poza Bożym Królestwem. To niezwykle ważna przestroga, której Paweł w szóstym rozdziale swego Pierwszego listu do Koryntian udzielał członkom wspólnoty w tym mieście. Apostoł nie kierował tych słów do ludzi spoza kościoła. On w jednoznaczny sposób przestrzegał tych, którzy sami siebie nazywali „wierzącymi”, by w żaden sposób sami siebie nie łudzili i nie poszli – nawet przypadkiem – za jakąkolwiek nowoczesną „doktryną” czy „teologią”, która deprecjonuje temat osobistego opamiętania się i wzrastania w uświęceniu, a zamiast tego akceptuje panoszący się grzech (por. Hbr 12,14; Jk 4,4; 1 J 2,15). Cała Apokalipsa jest wielkim wezwaniem Bożego Słowa do opamiętania się, bo „skoro prawym jest trudno przejść proces zbawienia, cóż czeka grzeszników oraz nikczemników?” (1 P 4,18).