Mt 7,1-5 (NPD)

Nikogo nie potępiajcie^(*1), abyście sami również nie zostali potępieni, gdyż normy, według których potępicie innych, zostaną użyte wobec was. Pamiętajcie, iż miara, jaką posłużycie się do orzekania kary, będzie odniesiona również do was. Niestety, wielu z was chętniej zajmuje się drobnymi przywarami braci i sióstr w wierze, a nie zwraca uwagi na to, że sami tkwicie w problemach po uszy^(*2). Jak zatem ktoś taki, ignorując własne problemy, ośmiela się mówić bratu lub siostrze w wierze: „Pozwól, że dam ci radę, jak się poprawić!”? Obłudniku, uporządkuj najpierw własne życie, a dopiero gdy to zrobisz, będziesz miał prawo udzielić bratu lub siostrze w wierze jakiejś rady!

══════════
^(*1) Gr. krino. Czasownik ten pochodzi od słowa krisis, który etymologicznie oznacza „rozdzielenie”, „oddzielenie”. Jezus używał go do opisania Sądu Ostatecznego, który będzie polegał na oddzieleniu prawdziwych uczniów Jezusa od fałszywych (por. Mt 25,32). Mylna jest koncepcja, że Sąd Ostateczny będzie polegał na ważeniu dobrych i złych uczynków człowieka (co jest pokłosiem wprowadzenia do zachodniej kultury kultu pogańskiego bożka – Temidy). Fałszywi uczniowie Jezusa zostaną skazani na potępienie razem z ludźmi, którzy nie przyjmują Bożego Słowa i Ducha (por. J 12,48). Obraz ten jest zgodny z innym obrazem biblijnym przedstawiającym Sąd jako oczyszczenie zbioru z plew (por. Mt 3,12; Łk 3,17), czyli oddzielenie dobrego ziarna od plew, które pójdą na spalenie. Również Apostoł Paweł w Rz 2,1-6 wyraźnie podkreśla, że każdy człowiek, który potępia innego, stawia sam siebie w dramatycznej sytuacji. Próbuje bowiem wejść w rolę Najwyższego Sędziego, a to – jako postawa pychy – jest fundamentalnym grzechem szatana. Juda w swym liście (Jud 9) podkreśla, że nawet Archanioł Michał podczas walki z szatanem nie poważył się na słowa potępienia, lecz osądzenie szatana pozostawił Bogu. Należy jednak rozumieć, że zaniechanie potępiania wcale nie oznacza wyzbycia się zdrowej oceny czy porzucenia zwyczaju badania czegoś pod względem duchowym. Apostoł Jan w 1 J 4,1 wręcz wzywa wierzących, by nie ufali każdemu człowiekowi, który przedstawia się jako autorytet duchowy, lecz dokładnie sprawdzali/badali (gr. dokimadzo), czy ma on ducha od Boga.

^(*2) Dosł. „widzi paproch w oku brata, a belki w swoim nie dostrzega”.