AngielskiPamiętajcie, że prawdziwie szczęśliwi i błogosławieni(*1) są ci, którzy zrozumiawszy bezmiar swej duchowej nędzy(*2), całą nadzieję składają tylko w Bogu. Królestwo Niebios jest bowiem przygotowane tylko dla takich osób!(*3).
————-
(*1) „Prawdziwie szczęśliwi i błogosławieni” to ekwiwalent dynamiczny słowa makarioi, które przez innych tłumaczone jest jako „szczęśliwi” lub „błogosławieni”. W całym swoim nauczaniu Jezus zdecydowanie przedefiniowywał pojęcia, jakimi posługiwali się Żydzi w swojej teologii. Dla nich wyrazem szczęścia i Bożego błogosławieństwa było powodzenie materialne (osobiste bogactwo) i powodzenie cielesne (zdrowie i duża ilość potomstwa) – na tym bowiem polegało Stare Przymierze, które było jedynie cieniem prawdziwej rzeczywistości Bożego Królestwa (por. Hbr 10,1). Jezus wyjaśnia, że zewnętrzny dobrobyt i cielesne powodzenie wcale nie są znakiem Bożego błogosławieństwa i potwierdzeniem posiadania „biletu do nieba”. Boże działanie jest bowiem skierowane na wnętrze człowieka, na oczyszczenie jego serca z grzechu i przemianę charakteru na taki, jaki jest widoczny w Jezusie. To świat uważa, że błogosławieństwem dla człowieka jest jego powodzenie materialne. W rzeczywistości duchowej dobrobyt materialny często staje się źródłem duchowej klęski człowieka, niezależnie od tego jak intensywnie obstaje on przy tym, iż jest to Boże błogosławieństwo.
(*2) Dosł. „skruszeni (ubodzy) w duchu” (por. Ps 25,9).
(*3) To zdanie jest głównym przesłaniem całego „kazania na górze”. Dalsze słowa Jezusa są pogłębieniem i rozwinięciem tego głównego przesłania: TYLKO LUDZIE, KTÓRZY UKORZĄ SIĘ CAŁKOWICIE PRZED BOGIEM, MOGĄ STAĆ SIĘ OBYWATELAMI BOŻEGO KRÓLESTWA. Grzech pychy doprowadził szatana do utraty udziału w Królestwie Niebios. Tak samo każdy człowiek, w którego sercu nie ma duchowej pokory, nie może liczyć na miejsce w Królestwie PANA.
