Krew

Hebr. dam, a także necah (użyte w przenośni w Iz 63,3.6) oraz gr. haima znaczą w Biblii „krew”, „posoka”. W antropologii biblijnej wstępowanie ducha w ciało (ożywianie istoty, powoływanie do życia) bywa też określane jako tchnienie duszy (hebr. nefesz) w ciało. Biblia wyraźnie podkreśla, że każde życie jest definiowane przez krew (por. Kpł 17,11; Kpł 17,14; Pwt 12,23), która w ludzkiej zygocie pojawia się około 25. dnia od zapłodnienia. A zatem moment pojawienia się krwi należy przyjąć jako ukonstytuowanie się nowego życia w łonie matki. Od tej chwili nie ma już mowy o zygocie, ale o człowieku, który ma ducha (duszę), i który – dzień po dniu – rozwija się w łonie kobiety. Bazując na związku życia z krwią, rabini żydowscy twierdzili, że dusza pojawia się w ludzkim embrionie dopiero z chwilą pojawienia się krwi. Podobne poglądy mieli Augustyn z Hippony i Tomasz z Akwinu, co w teologii chrześcijańskiej zaważyło na wieki pojęciami „embrionu preanimowanego” oraz „embrionu animowanego”. W hebrajskim tekście Rdz 2,7 znajdujemy sformułowanie, że wskutek Bożego tchnienia człowiek stał się „duszą żyjącą”, co w nowszych przekładach jest oddawane określeniem „istotą żyjącą”, a w NPD „istotą żyjącą zmysłowo”.
Z uwagi na to, że krew definiuje życie (które może być święte albo grzeszne), jedynie krew – według Bożego ustanowienia – jest właściwą ofiarą za grzech (dlatego ofiara Kaina nie była właściwa – por. Rdz 4,3-5). Z tego powodu przelana na krzyżu krew Jezusa Chrystusa, który jako jedyny przeżył swoje ziemskie życie bez jakiegokolwiek grzechu (por. 1 P 2,22; 1 P 3,15), mogła być jedyną skuteczną ofiarą przebłagalną za grzech ludzkości (por. Mt 26,28; Mt 27,4; Mk 14,24; Ef 1,7; Kol 1,20; Hbr 9,12-14; Hbr 9,19-22; Hbr 9,24-27). Ten grzech składa się z sumy wszystkich grzechów wszystkich ludzi, wszystkich czasów. W ST zapowiedzią ofiary krwi Jezusa Chrystusa (jako Bożego Baranka) były ofiary krwi zwierząt składane wg zasad Prawa Mojżeszowego (por. Hbr 9,13; Hbr 9,19-23; Hbr 10,8). Ofiary te tylko warunkowo przywracały relację między Wiekuistym a ludem Izraela (por. Hbr 9,6-9). Same w sobie nie miały żadnej mocy do odkupienia ludzi z grzechu (por. Ga 3,21-22; Hbr 10,1-6), jednak miały tę wartość, iż były przygotowaniem serc do przyjęcia zapowiadanej przez proroków tej jedynej, definitywnej, ostatecznej i skutecznej odkupieńczej ofiary krwi Bożego Mesjasza (Chrystusa) – por. Hbr 9,11-12; Hbr 10,10; Hbr 10,14; Hbr 10,19; 1 J 1,7; Ap 1,5; Ap 12,11.
W Biblii znajdujemy również informację, że męczeńsko przelana krew ludzi wierzących, czyli tych, którzy ufają Bożemu Słowu i swoją nadzieję złożyli w Chrystusie, jest niezwykle cenna w Bożych oczach. Ona bowiem świadczy o tym, że ci ludzie wierność Chrystusowi postawili wyżej niż swoje życie (por. Ps 116,15; Hbr 12,2-4; Ap 6,10; Ap 16,6).