AngielskiBóg osobiście postanowił, że tylko w taki sposób wszyscy – również i wy, niegdyś Mu obcy i wrodzy przez niegodziwość waszych myśli i czynów – mogą zostać z Nim na nowo pojednani. I sam tego dokonał przez śmierć, której Jezus doświadczył w swoim ludzkim ciele(*1), abyście w Nim mogli stać się święci, nieskalani i nienaganni(*2), o ile tylko wytrwacie(*3) w ufności do Tego, który jest niewzruszonym fundamentem naszej wiary(*4), i nie pozwolicie ograbić się z nadziei przyniesionej wam przez Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie! A usłyszeliście ją, ponieważ jest ona szeroko głoszona całemu stworzeniu! Temu to zadaniu również i ja, Paweł, służę z wielkim oddaniem.
══════════
(*1) Gr. to somati tes sarkos – bardzo ciekawe określenie, zawierające w jednej frazie dwa różne rzeczowniki: soma i sarks, z których każde tłumacze zwykle przekładają jako „ciało”. W NPD jednak Redakcja starała się oddać bardziej precyzyjnie sens obydwu tych słów. I tak sarks jest zwykle tłumaczone jako „grzeszna (ziemska, ludzka) natura”, a słowo soma jako „ciało” (w sensie fizycznej powłoki, tkanki, wręcz mięsa), gdyż takie jest jego znaczenie. NT mocno wyodrębnia te dwa pojęcia. O ile pojęcie sarks kojarzone jest zasadniczo z grzeszną naturą człowieka, o tyle soma często określa żywą tkankę Ciała Chrystusa, czyli kościół rozumiany jako społeczność wierzącego ludu, który odpowiedział na Boże wezwanie (gr. ekklesia).
(*2) Jeśli ktokolwiek ma wątpliwości co do tego, po co Jezus za niego umarł, ten werset najprecyzyjniej to wyjaśnia. Głównym celem Jezusa jest doprowadzenie ludzi do Bożej świętości, a nie załatwienie im „biletu do nieba”. Więcej w Komentarzu NPD → Świętość i uświęcenie.
(*3) Zbawienie (ratunek, wyratowanie) człowieka jest procesem, który zaczyna się nowym narodzeniem (narodzeniem z Ducha Bożego), i jest kontynuowany przez Boga w czasie uświęcania danej osoby (Hbr 12,14) aż do finału jego ziemskiego życia. Proces ten kończy się dopiero z chwilą uwielbienia danego człowieka w Chrystusie (po odczytaniu jego imienia z Chrystusowej Księgi Życia).
(*4) Paweł mówi tu nie tylko o sytuacji wynikającej dla każdego człowieka z nowego narodzenia (narodzenia z Ducha Bożego, o czym naucza Jezus w J 3,3-7 – por. także Ef 1,12), lecz także o wytrwaniu w postawie zaufania do Chrystusa. Dopiero wytrwanie pokazuje prawdziwą wartość wiary.
