Boże Prawo

Określenie to w różnych miejscach NT i w różnych kontekstach odnosi się zarówno do Prawa Mojżeszowego, Prawa Sumienia, jak i do Prawa Wolności w Chrystusie (Prawa Chrystusowego). Wyraźne ich rozróżnienie w odpowiednich miejscach NT ma zasadnicze znaczenie dla interpretacji rozważanego tekstu. W związku z powyższym określenie „Prawo Boże” nie zawsze ma taki sam sens czy przesłanie. O ile bowiem Prawo Mojżeszowe w dziedzinie moralnej poświęcało dużo uwagi temu, czego Żydom nie wolno robić (np. „nie będziesz cudzołożył”, „nie będziesz mordował”, „nie będziesz kradł” etc.), o tyle Prawo Chrystusowe mówi, co należy czynić (wg Rz 13,9: „Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego”), oraz kładzie nacisk na pełnienie woli Ojca (por. Mt 7,21; Jk 4,17).

Niektórzy twierdzą, że Prawo Boże było ludziom dane od początku stworzenia. Odwołując się do zasad fizyki, można zaryzykować takie twierdzenie, jednak w kwestii moralnej nie jest to prawda (por. Rz 4,15; Rz 5,13). W odniesieniu do Prawa Mojżeszowego mamy również wyraźne wskazówki w J 1,17 (zostało ono przekazane Izraelowi dopiero przez Mojżesza) oraz Ga 3,17 (zostało nadane dopiero 430 lat po obietnicy danej Abrahamowi).

Koncepcja sprawiedliwości bazująca na Prawie Bożym zakłada, że istnieją zasady regulujące, normujące i oceniające ludzkie zachowania. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym karą za choćby jeden, nawet najmniejszy i popełniony tylko w myślach grzech (por. Jk 2,10-13; Jk 4,17) jest wiekuista Śmierć (por. Rz 6,23). Według tej normy taka kara należy się każdemu człowiekowi bez wyjątku, gdyż wszyscy ludzie są skalani grzechem (por. Rz 3,23). Zarówno Prawo Mojżeszowe, jak i Prawo Sumienia uświadamiają ludziom Bożą świętość, ale nie dają środków do przezwyciężenia grzesznej natury człowieka. Jedynym ratunkiem jest skorzystanie z Bożej łaski, która została udzielona ludziom tylko i wyłącznie w Chrystusie Jezusie (por. Dz 4,12; Rz 6,23; Ef 1,13; 1 Tm 2,4-5; 2 P 3,9).

Patrz też → Prawo Mojżeszowe; → Prawo Chrystusowe; → Prawo sumienia.