List do Hebrajczyków 4,14-16 (NPD)

Mając zatem w Niebiosach wielkiego Arcykapłana, Jezusa ‒ Syna Bożego, trzymajmy się silnie tego, by ‒ Jego wzorem ‒ żyć zgodnie z tym, co publicznie głosimy(*1).  Nie takiego bowiem mamy Arcykapłana, który by nie mógł identyfikować się z naszymi lękami czy słabościami, lecz doświadczonego we wszystkim, jak i my, za wyjątkiem grzechu. Śmiało więc zbliżajmy się do Tronu Łaski, abyśmy mogli doświadczać nie tylko Bożego miłosierdzia, ale i Bożej łaskawości, która ofiarowuje stosowną pomoc, gdy znajdujemy się w potrzebie(*2).

══════════

(*1) Gr. homologia – „zgodność z określonym standardem”. Inni tłumaczą „wyznanie” jednak słowo to etymologicznie znaczy „mówić zgodnie”, „mówić to samo” (homo – to samo, zgodnie; lego – mówić logicznie, w sposób przemyślany). Chodzi zatem o integralność osobową wierzącego człowieka, czyli o postępowanie wg zasady: „jak myślę, tak mówię i żyję”. Największy gniew Jezusa, podczas Jego pobytu na Ziemi, wzbudzali nie złodzieje, prostytutki czy nawet mordercy, ale religijni hipokryci, którzy prywatnie żyli w zupełnie inny sposób niż głosili publicznie.

(*2) Werset ten jest kluczowy dla odróżnienia Bożej łaskawości od Bożego miłosierdzia. Miłosierdzie jest przebaczeniem już popełnionych grzechów, okazanych słabości i upadków. Ono zajmuje się leczeniem tego, co niestety już się wydarzyło. Z kolei Boża łaskawość jest zorientowana na udzielenie pomocy w trwającym lub nadchodzącym kryzysie. Ma więc charakter prewencyjny. Gdy człowiek przeżywa duchową walkę, pokuszenie czy prześladowanie i czuje, że jego wiara może zostać wystawiona na próbę, a więc gdy do przetrwania potrzebuje wzmocnienia i w tej sprawie zwróci się z prośbą do Boga (tzn. przyjdzie do Tronu Łaski), to otrzymana pomoc od Najwyższego będzie wyrazem Bożej łaskawości (Bożej łaski). Zagadnieniu Bożej łaskawości Apostoł Piotr poświęcił swój cały Pierwszy List Piotra, w którym zdefiniował czym jest i na czym polega Boża łaska. Wyjaśnił w nim, że łaskawość Boga nie wyraża się w usuwaniu trudności z życia wierzących, ale w udzielaniu im mocy oraz wsparcia do przetrwania doznawanych cierpień, doświadczeń i pokus tak, aby mogli wytrwać w Chrystusie (por. Flp 4,7). Bóg udziela wierzącym swojej łaski po to, by kształtować ich charaktery na wzór charakteru Jezusa (por. 1 P 1,6-7).