AngielskiZ uwagi na to, głosząc tak wspaniałą nadzieję(*1), stajemy wobec wszystkich z pełną otwartością(*2), a nie jak Mojżesz, który skrywał twarz za zasłoną, by synowie Izraela nie zorientowali się, iż z dnia na dzień blednie chwała tego, co od samego początku było ustanowione jako przejściowe, nie mające wiekuistego znaczenia(*3). Wskutek niezrozumienia tej zasadniczej prawdy umysły Żydów skamieniały i takimi pozostają aż po dzień dzisiejszy. A kiedy czytają Stare Przymierze, zasłona – podobna jak u Mojżesza – przesłania oczy ich serc(*4). Ona bowiem usuwa się jedynie w Chrystusie. Kiedy więc czytają Mojżesza, zasłona ta nadal spoczywa na ich sercach. Ilekroć jednak zwracają się do Jezusa jako PANA(*5) zostaje ona usunięta(*6). Albowiem PAN jest Duchem(*7), a gdzie Duch PANA, tam wolność. Dlatego we wszystkich nas, którzy z odsłoniętymi twarzami, nieustannie wpatrujemy się w chwałę PANA, niczym w zwierciadle odbija się Jego splendor. A dzieje się to, ponieważ Duch PANA – krok po kroku – przekształca nas w Jego obraz w taki sposób, by Jego chwała coraz mocniej jaśniała również w nas(*8).
══════════
(*1) Paweł odnosi się tu do Dobrej Wiadomości o ratunku w Chrystusie.
(*2) Gr. parresia – słowo to mówi o swobodnym (i bez ogródek) wypowiadaniu się w otwarty sposób, a także o takim zachowaniu, które rzuca się w oczy i budzi ciekawość.
(*3) Por. Wj 34,29-35. Początkowo Mojżesz, na życzenie Izraelitów, zasłaniał swoją twarz, gdyż Żydzi nie mogli znieść blasku Bożej chwały, którą jaśniało jego oblicze. Tu dowiadujemy się, iż z czasem zaczął się on kierować innym powodem. Nie chciał pokazać ludowi, że blask Bożej chwały zaczął znikać z jego twarzy. Tej informacji nie ma w ST, najwyraźniej więc Paweł zaczerpnął ją z innych pism żydowskich lub otrzymał od samego Jezusa w jednym z danych mu objawień. To wygasanie blasku z oblicza Mojżesza było symboliczną zapowiedzią przejściowego znaczenia Prawa Mojżeszowego (Starego Przymierza). Natomiast chwała, jaka objawia się w Chrystusie, jest wieczna, nigdy niegasnąca. Wszyscy, którzy ufają Jezusowi, mogą obecnie poprzez Jego Słowo wpatrywać się bez ustanku w chwałę Chrystusa. W przyszłości będą to czynić w bezpośredni sposób.
(*4) Podobnej przenośni o „oczach serca” użył Apostoł Paweł w Ef 1,18.
(*5) Paweł używa tu tytułu Chrystusa: Kyrios (PAN). Tytuł ten w ST odnoszono do samego Boga JHWH. Paweł używa tutaj tego tytułu w sposób świadomy, pragnąc podkreślić Boskość Chrystusa, dlatego zwraca uwagę na Jego Boską naturę. W innych miejscach NT podkreślane jest pełne człowieczeństwo Jezusa.
(*6) Nawiązanie do Wj 34,34.
(*7) Biorąc pod uwagę fakt, że tytuł PAN w ST jest stosowany wobec Boga JHWH, a w NT stosowany jest głównie wobec Jezusa Chrystusa, choć sam Jezus użył go także (w narracji Jana w J 4,24) w odniesieniu do Boga, trudno zrozumieć ten fragment inaczej niż przez pryzmat objawienia się Jedynego Boga jako Przedwiecznego Trójpostaciowego Bytu. Więcej w przypisie do Flp 2,11.
(*8) Por. Ga 4,19; Rz 8,29 a także Ga 5,22-25 oraz Hbr 12,14.
