Description

Niełatwe w praktyce założenia tzw. przekładu dynamicznego zmierzają do poszukiwania ekwiwalentów pomiędzy językiem oryginału i przekładu na wielu poziomach: semantycznym, merytorycznym oraz kontekstowym. W odniesieniu do tłumaczenia biblijnego dodatkowa trudność w realizacji tej techniki bierze się z faktu, iż mamy do czynienia ze szczególnej rangi tekstem, będącym depozytem i przekazem Słowa, z którym Bóg zwraca się do człowieka żyjącego w określonym miejscu i czasie. Naczelną dyrektywą staje się wówczas troska o wierne oddanie prymarnego przesłania poszczególnych ksiąg biblijnych z jednoczesnym zachowaniem dbałości o komunikatywność przekazu Słowa natchnionego skierowanego do konkretnych wiernych i użytkowników języka.

Świadectwa poszanowania tej zasady bez trudu dają się odnaleźć w najnowszej części Nowego Przekładu Dynamicznego Pisma Świętego, jakim jest tłumaczenie Pawłowego Listu do Efezjan. Z filologicznego punktu widzenia w nowo przygotowanym przekładzie udało się bowiem oddać wiele znamion właściwych dla polskiego stylu biblijnego w drodze odwołań do współczesnej polszczyzny ogólnej i literackiej. W kontekście konkretnych decyzji przekładowych oznacza to sięganie po te zasoby języka polskiego, w których znajdują odbicie leksykalne, frazeologiczne oraz składniowe formy językowe należące do repertuaru nadal żywych cech polszczyzny biblijnej.

Założenia przekładu dynamicznego w nowym tłumaczeniu Listu do Efezjan znalazły także swą konsekwentną realizację poprzez przystępnie zredagowane komentarze do określonych miejsc tekstu głównego, w których zawierają się rozliczne dane zarówno o charakterze teologicznym, jak też filologicznym i kulturowym, pozwalające o wiele pełniej zrozumieć i przyswoić Dobrą Wiadomość o ratunku w Chrystusie.

prof. dr hab. Stanisław Koziara
Katedra Lingwistyki Kulturowej i Komunikacji Społecznej
Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie