Jr 32,36-41 (NPD)

Jednak historia tego ludu nie zakończy się tym, że Jerozolima wpadnie w ręce Babilończyków, a jej mieszkańcy zginą od miecza, głodu i zarazy. Ja, PAN, Bóg^(*1) Izraela, zapowiadam, że po pewnym czasie zgromadzę ich ze wszystkich ziem, do których rozproszyłem ich w moim gniewie. Sprowadzę ich ponownie do tego miasta i pozwolę im żyć spokojnie i bezpiecznie, by stali się moim Nowym Ludem, którego tylko ja będę Bogiem^(*2). W tym celu poślę do nich Człowieka^(*3), by wskazał im jedyną drogę^(*4), jaką postępując, będą mogli służyć mi w bojaźni^(*5) – dla dobra swojego i swoich dzieci. W Nim zawrę z Ludem przymierze wieczne, w którym już nigdy się nie odwrócę i zawsze będę mieć o nich troskliwe staranie^(*6). Napełnię ich serca moją bojaźnią, by nigdy ode mnie nie odstąpili. Z upodobaniem będę wyświadczał im dobro na Ziemi, którą im dałem w użytkowanie. Uczynię to w radości serca i z głębi duszy^(*7).

══════════
^(*1) Hebr. Elohim.

^(*2) Hebr. Elohim.

^(*3) Dosł. „jedno serce”.

^(*4) Zapowiedź mesjańska odnosząca się do Jezusa Chrystusa – por. J 14,6.

^(*5) Por. Dz 2,43; Hbr 12,28; 1 P 1,17.

^(*6) Obietnica, którą Bóg składa w tym miejscu, dotyczy wszystkich, którzy przyjmą posłannictwo zapowiadanego tu Mesjasza (Chrystusa). W tym sensie obietnica ta nie koncentruje się na etnicznym Izraelu, lecz swym wiecznym działaniem obejmuje Nowy Lud Boży, w skład którego wchodzą zarówno Żydzi, którzy zaufali Chrystusowi, jak i nie-Żydzi, którzy w Nim złożyli całą swoją ufność i wieczną nadzieję (por. Ef 2,11-22).

^(*7) Jak pokazuje historia, Żydzi jako zbiorowość etniczna po raz kolejny nie wykorzystali szansy danej im przez Boga. Mimo przyjścia Bożego Mesjasza odrzucili Go i poszli za religijnymi przywódcami drogą własnej tradycji. Doprowadziło to w końcu do tego, że w roku 70 n.e. Bóg rękami legionów rzymskich zburzył świątynię jerozolimską, uniemożliwiając dalsze sprawowanie żydowskiego kultu świątynnego. W roku 135 n.e. cesarz Hadrian wydał dekret, który zabraniał Żydom mieszkać w Jerozolimie. Tak się zaczęło kolejne ich rozproszenie (hebr. galat – „wygnanie”, „rozproszenie”). Od tego czasu w społeczności żydowskiej w diasporze zaczęły się rozwijać różnorodne kulty ezoteryczne i mistyczno-filozoficzne. Około roku 400 n.e. został spisany tzw. Talmud jerozolimski, a sto lat później babiloński (wcześniej Talmud istniał jedynie jako ustna tradycja żydowska). Jeszcze później (ok. XII w. n.e.) w ramach rozwoju żydowskiej mistyczno-filozoficznej Kabały zaczęły powstawać kolejne księgi: Zohar, Sefer, Bahir, Ari etc., które zdominowały myśl żydowską, wręcz zastępując Biblię.