2 List do Koryntian 1,8-14 (NPD)

Nie chcemy bowiem, bracia i siostry, ukrywać przed wami czegokolwiek, a w szczególności tego, iż w Azji (*1) doświadczyliśmy wielkich prześladowań, które były tak ogromne, iż zaczęliśmy wątpić, czy przeżyjemy. Właściwie, to już pogodziliśmy się wewnętrznie z tym, że spotka nas śmierć, w rezultacie czego nie polegaliśmy więcej na sobie, lecz wyłącznie na Bogu, który wskrzesza umarłych. A On, dosłownie wyciągnął nas z paszczy śmierci. Dlatego to w Nim składamy całą naszą nadzieję, wiedząc, że On sam będzie dalej ochraniał nas swoją mocą. Módlcie się więc razem z nami, aby łaska, której doświadczyliśmy, spowodowała, iż wiele osób wzniesie do Boga dziękczynne modlitwy(*2) za nasze ocalenie.

I to jeszcze wiedzcie, że w czasie tych wszystkich prób i doświadczeń chlubą nam było  nasze sumienie. Ono bowiem cały czas nam poświadczało, iż na tym świecie – a szczególnie pośród was – postępowaliśmy tak, jak się to Bogu podoba – z całą prostotą i czystością serca. Nie szukaliśmy bowiem ratunku w ludziach, ani w ludzkiej „mądrości”, lecz polegaliśmy wyłącznie na Bożej łaskawości. Podobne nastawienie towarzyszy nam w każdym liście, który do was kierujemy. Nie chodzi nam bowiem o nic innego, jak tylko o to, co w nich rzeczywiście piszemy, a co wy czytacie – bez żadnych podtekstów. Mamy przy tym głęboką nadzieję, iż w końcu w pełni to zrozumiecie i przyjmiecie – co po już części uczyniliście – że w Dniu PANA naszego, Jezusa, my będziemy waszą chlubą, a wy naszą(*3).

=========

(*1) Azja – nazwa rzymskiej prowincji w Azji Mniejszej ze stolicą w Efezie. Prawdopodobnie chodzi o wydarzenia w Efezie opisane w Dz 19,22-40.

(*2) Zgodnie z Ap 8,3-4 dziękczynne modlitwy Bożego ludu są najwspanialszym kadzidłem (ofiarą kadzidlaną) przed Tronem Boga w Niebiosach.

(*3) To wielka i niezwykła prawda, że w Dniu Chrystusa jedyną chlubą i jedynym wieńcem chwały zbawionych ludzi będzie świadectwo tego, jak odnosili się do braci w wierze (por. Mt 25,31-46) oraz świadectwo obecności w Królestwie tych wszystkich ludzi, którym oni pomogli się uratować przed potępieniem, jakie czeka obecny świat (por. 1 Tes 2,19; Flp 2,16; Hbr 3,6). Nie jest to zresztą nic zaskakującego, gdyż Jezus dał swoim uczniom takie dwa nakazy: (1) aby zachowywali wobec siebie postawę ofiarnej Bożej miłości (por. J 13,34-35; J 15,12; J 15,17) oraz (2) aby ratowali innych przed potępieniem (por. Mt 28,19-20; Mk 16,15; Łk 24,47; J 20,23; Dz 1,8).