AngielskiPamiętajcie (…), że każdy, kto trwa w grzechu, dopuszcza się nieprawości, gdyż grzech jest nieprawością! Chrystus zaś pojawił się na świecie po to, by zgładzić grzech. Mógł to zrobić jedynie On, ponieważ w Nim samym nie ma i nigdy nie było żadnego grzechu! Oczywiste jest więc, że każdy, kto trwa w Chrystusie, nie może równocześnie trwać w grzechu! A jeśli ktoś trwa w grzechu, dowodzi jednego – że nie zna Chrystusa w osobisty sposób i nie ma z Nim żadnej relacji(*1)!
══════════
(*1) Dosł. „nie ujrzał Go ani nie poznał”. „Poznanie” w języku biblijnym oznacza osobisty związek i bliską relację. Charakter czasów gramatycznych użytych w tym zdaniu pozwala ustalić wielką prawdę, która wcale nie mówi, że człowiekowi trwającemu w Chrystusie nigdy nie zdarzy się potknąć i zgrzeszyć. To zdarza się każdemu z powodu słabości grzesznej ludzkiej natury (por. 1 J 1,10). Kluczem do właściwego zrozumienia nauczania Apostoła Jana jest: (1) zrozumienie różnicy między zgrzeszeniem (chwilowym, przejściowym upadkiem w grzech) a trwaniem w grzechu (ciągłym pozostawaniem w grzechu pomimo jego świadomości) i (2) uświadomienie sobie, że jeśli ktoś trwa w grzechu, nie może trwać w Chrystusie, gdyż jeden stan z drugim wzajemnie się wykluczają. Każdy, kto prawdziwie TRWA W CHRYSTUSIE, ucieka od grzechu, z serca bowiem pragnie być blisko świętości Jezusa. Gdyby jednak komuś takiemu przydarzył się upadek i splamił się grzechem, to jeśli przyjmie postawę opisaną w 1 J 1,8-2,2, zostanie przez Boga oczyszczony. Warunkiem jednak jest pełne zgodzenie się z Bogiem w sprawie tego grzechu. Na tym polega wielka różnica między Prawem Mojżeszowym a Prawem Ducha Chrystusowego (Prawem ofiarnej Bożej miłości objawionej w Chrystusie). Prawo Mojżeszowe swoimi zakazami i nakazami pociągało ludzi do grzechu, nie dając im jednak żadnego trwałego rozwiązania problemu ich ludzkiej grzeszności (por. Rz 3,20). Natomiast Prawo Ducha Chrystusowego pociąga człowieka ku świętości i W CHRYSTUSIE daje mu wieczne rozwiązanie problemu grzechu.
